Անցնող շաբաթվա ընթացքում աշխարհը ցնցել էր ամերիկյան հայտնի WikiLeaks-ը, որը հրապարակեց ամերիկյան դիվանագիտության փակ գրագրությունը, ու աշխարհում բոլոր առաջնորդներն ու պետությունները ականատես դարձան միմյանց մասին իրենց իսկ անկեղծ կարծիքին: Դիվանագիտական մեծ աղմուկ հանած այդ իրադարձությունը, որ շարունակվում է առայսօր և կշարունակվի դեռ երկար, քանի որ խոսքը 250 հազար էջի մասին է, այդուհանդերձ բավական հետաքրքիր դարձրեց համաշխարհային անցուդարձը: Այդ տեսանկյունից, թերևս, վատ չէր լինի, որ մի տեղական նշանակության «վիկիլիքս» էլ Հայաստանում կատարվեր և պարզ դառնար, թե ինչ են մտածում Հայաստանյան սուբյեկտները միմյանց մասին: Դա հատկապես հետաքրքիր կլիներ իշխանության մասով, երբ, ասենք, հրապարակվեին նամակներ, որտեղ, օրինակ, Գագիկ Ծառուկյանը կարծիք է հայտնում Սերժ Սարգսյանի մասին, կամ Հովիկ Աբրահամյանը` Տիգրան Սարգսյանի, կամ Սերժ Սարգսյանը` Ռոբերտ Քոչարյանի, և այդպես շարունակ: Կասկած չկա, որ այդ ամենը պակաս հետաքրքիր չէր լինի, քան համաշխարհային «վիկիլիքսը»: Նման նամակագրության բացահայտումը կարող էր իսկական ամպրոպ լինել խաղաղ երկնքում, քանի որ բոլորի համար պարզ կդառնար, որ իրականում իրար հետ ուտող-խմող, հասարակության քվեն կեղծող, իշխանությունն ուզուրպացրած պաշտոնյաները, օլիգարխներն ու նրանց հարազատ-բարեկամները իրականում ուղղակի տանել չեն կարողանում միմյանց, և նրանց միավորող որևէ մարդկային բան պարզապես գոյություն չունի, այլ կապող օղակը միայն փողն է և իշխանությունը, որն էլ ձեռք է բերվում և պահպանվում է համատեղ հանցանքի միջոցով: Սակայն, մյուս կողմից, երևի թե նմանօրինակ արտահոսքերից զերծ մնալու համար էլ Հայաստանի իշխանավորները սեր չունեն գիր ու գրականության հանդեպ` լինի դա թղթային, թե համակարգչային տեսքով: Բայց երևի թե քիչ է մնացել սպասելու: Ամեն համապետական ընտրություն Հայաստանում վերածվում է յուրօրինակ «վիկիլիքսի», և իշխանության մեջ գտնվողները սկսում են իրար ինչ ասես ասել, մեղադրել երկրի ծանր վիճակի համար, պատասխանատու համարել աղքատության, տնտեսական և սոցիալական բարդ իրավիճակի, անիրավությունների և անօրինականության, կոռուպցիայի համար: Ընտրությունների ժամանակ Հայաստանի իշխանության մաս կազմող կամ իշխանությանը կից գործող քաղաքական ուժերից ամեն մեկը վերածվում է յուրօրինակ «վիկիլիքսի» և եթե դուրս չի թափում ամբողջը, ապա գոնե ճշմարտության զգալի մասը հանում է մեջտեղ: Բայց ընտրությունների հետ մեկտեղ ավարտվում է նաև վիկիլիքսացիան, և սկսվում է վերալիցքավորումը, մինչև հաջորդ «վիկիլիքս»: Այնպես որ, WikiLeaks-ը աշխարհին կարող է զարմացնել, իսկ մենք նման բաներ շատ ենք տեսել և դեռ կտեսնենք:
