16-ամյա Մարիան սովորում է թիվ 94 հանրակրթական դպրոցում, ունի շատ ընկերներ, զբաղվում է ասեղնագործությամբ, մաքրամեով, սեղանի ձևավորմամբ: Չնայած երկար ժամանակ իրեն շրջապատող մարդկանց, բակի ընկերների կողմից արժանանում էր խեթ և զարմացած հայացքների, այսօր նա ազատ շփվում է ծանոթ-անծանոթ մարդկանց, իր տարիքի պատանիների հետ:
«Ես շատ եմ սիրում ասեղնագործել, սովորում եմ դպրոցում և էլի ասեղնագործում»,- մեզ հետ զրույցում ասաց Մարիան:
«Առաջ շատ էին խոչընդոտները, երեխաները քաշքշում էին, ձեռք էին առնում, հիմա կարծես վերաբերմունքը փոխվել է, շատ է փոխվել»,-ուրախությամբ նշում է Մարիայի մայրը:
19-ամյա Սեդրակյան Դավիթը սիրում է նկարել, նա առանց հոգնելու ժամեր շարունակ կարող է նկարել: Նկարչությունը նրան եռանդ և ուժ է տալիս ժպտալ, ապրել և ուրախացնել իր հարազատներին:
«5 ամսական էր, երբ նկատեցինք, որ մեր հայացքներին, մեր ձայներին ռեակցիա չի տալիս: Իմացանք, որ նա աուտիզմով է տառապում, ես նրան շատ եմ ինձ մոտ պահել, գուցե դա է պատճառը, որ մի փոքր ամաչկոտ և չշփվող է, բայց շրջապատն էլ մեծ նշանակություն ունի: Աուտիզմը հիվանդություն չէ»,- արցունքն աչքերին՝ ասաց Դավիթի տատիկը:
Այսօր մեր հասարակության ամենախոցելի խումբը կազմում են հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ: Նրանք իրենց ողջ կյանքի ընթացքում կրթվելու, տեղափոխվելու, աշխատելու և, ամենակարևորը, շրջապատող մարդկանց կողմից ընդունվելու և սիրվելու կարիք ունեն:
