Բաքվում ՌԴ ԱԽ քարտուղար Շոյգուի հետ հանդիպմանն Ադրբեջանի նախագահ Ալիեւը հայտարարել է, թե Ադրբեջանի ու Ռուսաստանի հարաբերությունները օրինակ են որոշ հարևան պետությունների համար, եւ այդ հարաբերությունը նա գնահատել է որպես Հարավային Կովկասում և ավելի լայն տարածաշրջանում անվտանգության կարևոր գործոն: Թե ում նկատի ունի Ալիեւը՝ «որոշ հարեւան պետություններ» ասելով, կարող ենք ենթադրել: Առաջինը իհարկե «մտաբերում» ենք մեզ՝ Հայաստանը, հատկապես հաշվի առնելով հայ-ռուսական բարդ հարաբերությունը:
Իսկ այն, որ Ալիեւը ամենափոքր առիթն անգամ օգտագործում է Հայաստանի հաշվին «ինքնահաստատվելու» համար՝ նորություն չէ, առավել եւս, որ Ադրբեջանի նախագահը գործնականում երբեք աչքի չի ընկել մեծահոգի վարքագծով: Բայց, հնարավո՞ր է արդյոք, որ Ալիեւը տվյալ պարագայում ակնարկկը հասցեագրում է Հայաստանից էլ անդին, օրինակ՝ Թոււրքիա: Ի վերջո, այսօր նկատելի վայրիվերումներ կամ տեղատվության նկատելի նշաններ են թե ռուս-թուրքական հարաբերությունում, թե անգամ ադրբեջանա-թուրքական հարաբերությունում:
Թերեւս չարժե միարժեք բացառել հանգամանքը, որ Իլհամ Ալիեւը «ավագ եղբորը» կամ «գաղափարական հորը»՝ Ռեջեփ Թայիբ Էրդողանին է ակնարկում, որ պետք է իրենից սովորել Ռուսաստանի հետ հարաբերություն կառուցելը, իրենից «օրինակ վերցնել» այդ հարցում: Հնարավոր է, որ Իլհամ Ալիեւն օգտագործում է պահը Էրդողանին «վերադարձնելու» այն, ինչ ամեն հարմար առիթով հենց Թուրքիայի նախագահն է փորձում «խոթել» Ալիեւի աչքը՝ իր դերը նրա պատերազմական հաղթանակում: Տվյալ պարագայում, ուշադրության արժանին իհարկե Իլհամ Ալիեւի՝ Էրդողանին ուղղված «կսմիթները» չեն, այլ փաստացի այն, որ այդ ակնարկի ֆոնին նա ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունը հայտարարում է Կովկասի եւ ավելի լայն տարածաշրջանի անվտանգության կարեւոր գործոն:
Ըստ էության, սա «հոր գահին» նստելու հայտ է, բայց ոչ թե կենսաբանական հոր՝ Հեյդար Ալիեւիչի, ի վերջո այդ գահին նա նստել է վաղուց, այլ «գաղափարական հոր»՝ Ռեջեփ Էրդողանի «գահին» նստելու հայտ: Այդ իմաստով էլ խոսքը իհարկե Թուրքիայի նախագահի պաշտոնի մասին չէ, այլ Կովկասի անվտանգության հարցում Թուրքիայի դերի մասին: Ի՞նչ է ասում Ալիեւը՝ Շոյգուի հետ հանդիպմանը: Ըստ էության ասում է, որ, եթե կար համոզում, թե ռուս-թուրքական հարաբերությունն է Կովկասի կայունության առանցքային գործոնը, ապա այժմ այդ գործոնը ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունն է: Այդպես է, թե՞ չափազանցություն, սա իհարկե այլ հարց է: Տվյալ պարագայում ուշադրության արժանին այն է, որ այդպես բարձրաձայնվում է, ընդ որում Շոյգուի Իրան այցից հետո:
