Բագրատ Գալստանյանի «գլխավորած» շարժումը, որը սկսվել էր Տավուշ-Ղազախ հատվածում հայ-ադրբեջանական սահմանազատումը կասեցնելու կամ խոչընդոտելու նպատակով, ձախողվեց: Տավուշի սահմանամերձ բնակչությունը սադրանքի չտրվեց: «Շարժումը» նոր «ապստամբավայր» է ընտրել՝ Սյունիք: Հստակ քարոզչություն է տարվում, որ «բանակցում են Ադրբեջանին միջանցք տրամադրելու հարցի շուրջ»: Ներշնչվում է, որ դա Հայաստանի «վերջն է»:
Սա չափազանց զգայուն խոսույթ է, քանի որ այդ հարցը տարիներ շարունակ ներկայացվել է այնպես, որ եթե Ադրբեջանը Հայաստանի տարածքով կապվի Նախիջեւանի եւ Թուրքիայի հետ, ապա կիրականանա «Մեծ Թուրանի նախագիծը»: Շուրջ քառորդ դար որոշակի շրջանակներ հայ հանրությանը ներշնչել են, որ Իրանն իր հյուսիսային սահմանին «օտար ներկայություն չի հանդուրժի, Թեհրանին ձեռնտու է, որ արաքսամերձ գոտին մնա հայկական վերահսկողության ներքո»:
Քառասունչորսօրյա պատերազմն այդ առասպելը հօդս ցնդեցրեց, իսկ հունիսի 12-ին Իրան-Ադրբեջան-Հայաստան-Թուրքիա սահմանային «խաչմերուկում» անցկացված իրանա-ադրբեջանական համատեղ զորավարժությունը վկայեց, որ շահերի համընկնման դեպքում Բաքուն եւ Իրանը կարող են լինել ռազմավարական դաշնակիցներ:
Մի իրավիճակում, երբ ԱՄՆ փոխպետքարտուղարից հետո Բաքու է այցելում ՆԱՏՕ-ի բարձրաստիճան պատվիրակություն, Սյունիքի լոգիստիկայի խնդիրը «կարմիր գիծ» ներկայացնելը նշանակում է խոչընդոտել սեփական երկրի զարգացմանը, քանի որ Հայաստանը չի կարող անվերջ «խցանված մնալ»: Դա մեր հայրենիքը վերածում է տարածաշրջանային «կույր աղիքի», որն իր հետ բերում է համապատասխան սպառնալիքներ:
Մի իրավիճակում, երբ ԱՄՆ փոխպետքարտուղարից հետո Բաքու է այցելում ՆԱՏՕ-ի բարձրաստիճան պատվիրակություն, Սյունիքի լոգիստիկայի խնդիրը «կարմիր գիծ» ներկայացնելը նշանակում է խոչընդոտել սեփական երկրի զարգացմանը, քանի որ Հայաստանը չի կարող անվերջ «խցանված մնալ»: Դա մեր հայրենիքը վերածում է տարածաշրջանային «կույր աղիքի» դրանից բխող սպառնալիքներով հանդերձ:
Քառասունչորսօրյա պատերազմի մասին մայիսի 16-ին Բաքվում Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի հայտարարությունը, որ ինքը երաշխավորել է, որ Ադրբեջանը կարող է հաղթել, ոչ միայն փաստի արձանագրում է, այլև մտադրությունների բացահայտում: Այդ մակարդակի պետական-քաղաքական գործիչները երբեք չեն դատարկախոսում, նույնիսկ եթե գինովցած են լինում:
Մենք տեսանք, թե ինչպես Իրանն ակտուալացրեց էթնիկ ազերների խնդիրը: Անկախ նրանից, թե Փեզեշքիանը կընտրվի նախագահի պաշտոնում, թե ոչ, այսուհետեւ Իրանի արտաքին քաղաքականությունը սրբագրվելու է այդ գործոնի նկատառմամբ: Հայաստանը չի կարող միջամտել Թեհրանի ներքին խնդիրներին: Հասունանում է նոր մարտահրավեր, եւ ավանդական սխեմաները չեն գործում:
Նման պայմաններում «ապստամբական Սյունիքի» ֆենոմենալացման ծիսակատարությունը, որ Բագրատ Գալստանյանը կազմակերպեց Գարեգին Նժդեհի արձանի մոտ, անշուշտ, աշխարհաքաղաքական ենթատեքստ եւ սիմվոլիկա ունի. Զուգահեռաբար դիտարկվում է բռնագաղթված արցախցիներին զանազան «գրասենյակների» եւ «միությունների» շուրջ համախմբելու գործընթաց. Ըստ երեւույթին, սեպտեմբերի 19-ի տարելիցին «սյունիքա-արցախյան հզոր դիմադրության» ակցիա է նախապատրաստվում.
