«Ծրագիրը, ըստ էության, բխում է երկրի անվտանգության երաշխավորության խնդիրներից, բայց բավական ուշացած է»,- անդրադառնալով «Հիդրոէներգետիկայի ոլորտի ռազմավարական զարգացման ծրագրին»` «Առաջին լրատվականի» հետ զրույցում ասաց տնտեսագետ Մովսես Արիստակեսյանը:
«Ողջունում եմ այսպիսի որոշումը, բայց պետք է հիշել, որ դեռ 90-ականների սկզբներից անընդհատ բարձրաձայնում էի այն մասին, որ էներգետիկ անկախությունը երկրի անվտանգության կարևորագույն անկյունաքարն է: Ցավոք, անցած բոլոր իշխանությունների ժամանակ այս խնդրին լուրջ ուշադրություն չի դարձվել: Ծրագրում նախատեսված են ճիշտ հիմնախնդիրներ, սակայն շատ դանդաղ զարգացման տեմպ է վերցված: Մասնավորապես՝ ասվում է, որ հանձնարարվել է էներգետիկայի նախարարին մինչև 2012 թվականի սեպտեմբերի 30-ը ներկայացնել առաջարկություններ ծրագիրը իրագործելու նպատակով: Շատ ենք ուշանում, մենք այս օրերին այնպիսի աշխարհաքաղաքական իրավիճակում ենք, որ պետք է ունենանք մեզ տրված էներգետիկ ռեսուրսների ռացիոնալ, ամբողջական օգտագործման լուրջ ռազմավարություն ու մարտավարություն»,- ասաց տնտեսագետը:
«Պետք է աշխատել արագացնել միջոցառումների ու գործողությունների տեմպերը, որովհետև, ինչպես տեսնում ենք, թե՛ նավթի, թե՛ գազի թանկացման, այդ պաշարների օգտագործման աշխարհաքաղաքական բախումների արդյունքում մենք հայտնվել ենք բարդագույն անկլավային վիճակում:
Մտահոգիչ այլ բան կա նախագծում. առաջարկվել է ՀՀ հանրային ծառայությունները կարգավորող հանձնաժողովին` 2016 թվականից սկսած 10 ՄՎտ-ից բարձր տեղակայված հզորությամբ հիդրոէլեկտրակայաններից առաքվող էլեկտրական էներգիայի սակագները սահմանել 6.5 ցենտ` առանց ԱԱՀ (դա այսօրվա փոխարժեքով համարժեք է մոտ 30 դրամի): Շատ բարձր սակագին է առաջարկվում, և դա հաշվի չի առնում երկրի տնտեսական վիճակն ու բնակչության սոցիալական վիճակը: Կարծում եմ, որ այդ սակագինը ոչ միայն ծախսածածկում է ներդրվող գումարները, այլև էական գերշահույթ է ապահովելու հիդրոէներգետիկ ռեսուրսներով զբաղվող ընկերություններին: Փաստը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ այս որոշմամբ արդեն իսկ լավագույն նախապայմաններ ու հուսալի բիզնես են ապահովում հիդրոէներգետիկայով զբաղվող գործարարների համար, որոնց թվում են ՀՀ իշխանական համակարգի շատ պաշտոնյաներ` առնվազն վարչապետի գլխավորությամբ (այլ գործարարների մուտքն այդ ոլորտ խիստ դժվարացած է կամ էլ փակ):
Շատ կարևոր էր, որ այդ ռազմավարության մեջ հատուկ տեղ հատկացվեր և շեշտադրում կատարվեր հիդրոէներգետիկ ռեսուրսների պետական կամ հայաստանյան սեփականության խնդիրը լուծելուն: Գաղտնիք չէ, որ Սևան-Հրազդան հէկերի համալիրը խայտառակ «Գույք` պարտքի դիմաց» պայմանագրի շրջանակներում դարձավ Ռուսաստանի նախ պետական, ապա նաև` պայմանագրային կետերի խախտումով` մասնավոր սեփականությունը:
Մենք կամավոր մեր ջրային ռազմավարական ռեսուրսների տնօրինումը տրամադրում ենք մեր «ռազմավարական ընկերոջը»` զրկելով մեզ անկախության երաշխիքներից: Այս հայեցակարգում պետք է բացառվեր սեփականության իրավունքի տրամադրումը այլ երկրի»,- եզրափակեց տնտեսագետը։
