Որքան մոտենում է Հայաստանի անկախության 20-րդ տարեդարձի օրը, այդքան հաճախակիանում են այդ կապակցությամբ Սերժ Սարգսյանի տոնական ելույթները, որոնց մեջ, ինչպես համոզվեցինք նախորդ օրը Ազգային պատկերասրահում, իսկ երեկ էլ` Սարդարապատում ունեցած ելույթների ընթացքում, պաթոսի պակաս ամենևին չի զգացվում: Փոխարենն այդ ելույթների մեջ ակնհայտորեն զգացվում է իրականության և իրատեսականության պակաս, քանի որ հնչում են խոսքեր, ձևակերպումներ, որոնք կամ ծիծաղ են առաջացնում, կամ զարմանք, որ հնարավոր է տեղյակ լինել հայաստանյան իրականությանը, այդ իրականության մեջ լինել իշխանության կրող ու ասել նման բաներ:
Մասնավորապես` Սերժ Սարգսյանը Սարդարապատում հայտարարել է, որ Հայաստանի անկախության ամենամեծ նվաճումը Հայաստանի քաղաքացին է. «Այդ նվաճումը Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացին է: Հայաստանցին, ով ոչ միայն վայելում է սեփական օրենքներով ապրելու իրավունքը, այլ հենց ինքն էլ ստեղծում ու ընդունում է այդ օրենքները, գծում իր իրավունքի սահմանները: Եվ իհարկե, անհրաժեշտության դեպքում, ինքնիշխան ժողովրդի իրավունքով պարտադրում է իր կամքն ու իր օրենքները նրանց, ում համար մեր երկրի օրենքները դեռևս օտար են: Պարտադրում է իր իսկ ստեղծած ու իր կողմից վերահսկվող օրենքի պահապանների միջոցով: Այն պահապանների, ում լիազորում ու հարկադրելու իրավունք է վերապահում սեփական հայեցողությամբ: Պահապանների, ումից առաջինն է պահանջում օրինապահություն ու ծառայողական կարգապահություն»:
Մեղմ ասած` դժվար է հասկանալ այդ խոսքերի փիլիսոփայական իմաստը, իսկ երբ առարկայորեն նայում ենք հնչած մտքերին, ապա հարց է առաջանում, թե արդյոք Սերժ Սարգսյանը տեղյակ չէ՞, թե ովքեր են մեր երկրում օրենքներ ընդունում, թե ինչպես են մեր երկրում օրենքներ ընդունողներն առաջինը խախտում այդ օրենքները` պատգամավորական մանդատը համատեղելով բիզնես-գործունեության հետ, և դա դեռ քիչ է, նաև ակնհայտորեն ստելով հասարակությանը: Արդյոք Սերժ Սարգսյանը տեղյակ չէ՞, թե մեր երկրում օրենքի պահապանները լինելուն կոչված դատարաններն ու ոստիկանությունն ինչպես են իշխանական կլանա-օլիգարխիկ համակարգի օրենքները պարտադրում Հայաստանի ամենամեծ նվաճմանը` Հայաստանի քաղաքացուն: Ինչպե՞ս կարող է Սերժ Սարգսյանը տեղյակ չլինել, եթե նախագահ է դարձել ոչ թե այդ ամենամեծ նվաճումը հանդիսացող քաղաքացու քվեի, այլ մեր երկրի օրենքները աջ ու ձախ ոտնատակ տվող օլիգարխիայի և այսպես կոչված` օրենքի պահապանների ուժային գործողությունների շնորհիվ, որին զոհ գնացին Հայաստանի Հանրապետության անկախության տասը նվաճումներ` ՀՀ տասը քաղաքացիներ:
Հայաստանի անկախության 20-ամյակը պետք է դարձնել ոչ թե վերամբարձ ելույթների և ճոռոմ ու պաթետիկ բառակապակցությունների շքահանդես, այլ իրականությունն ու իրողությունները գիտակցելու, անկեղծ գնահատելու և անցածը վերաիմաստավորելու անհրաժեշտ և կարևորագույն հանգրվան: 20-ամյակը, դժբախտաբար, չի հանդիսանում անկախ պետականության լուրջ նվաճումների սահմանագիծ, բայց գոնե պետք է այն վերածել այդ նվաճումներին միտված հավաքական գործընթացի մեկնարկի և, ամպագոռգոռ հայտարարությունների փոխարեն, անկեղծ զրույցներ ունենալ այդ ամենամեծ նվաճումը համարվող քաղաքացու հետ, և եթե անցյալ երկու տասնամյակները եղել են իրականում այդ քաղաքացու հետ իշխանության ավելի ու ավելի ահագնացող կռվի ու բախման ժամանակաշրջան, ապա դրանց ավարտը պետք է անկեղծության շնորհիվ վերածել քաղաքացու հետ համագործակցության ժամանակաշրջանի մեկնարկի:
