«Եվրասիա» համագործակցության հիմնադրամի հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոնների` 2009 թ. աշնանը Հայաստանի, Վրաստանի և Ադրբեջանի շուրջ 6000 տնային տնտեսություններում իրականացված ընտրանքային հետազոտության արդյունքներից երևում է, որ Հայաստանում հանրության կողմից ամենից ավելի մեծ վստահություն են վայելում բանակը (առավելագույն 5 հնարավորից միջինում 4, 3 միավոր) և եկեղեցին (4,2 միավոր), մինչդեռ Ադրբեջանում` երկրի նախագահը և բանակը (4,4 և 4,2 միավոր), իսկ Վրաստանում` եկեղեցին և բանակը (4,5 և 4,1): «Առաջին լրատվականը» սոցիոլոգ Լյուդմիլա Հարությունյանից հետաքրքրվեց, թե որքանով կարող են այդ սոցհարցման արդյունքները լինել արժանահավատ, երբ հենց վերջին տարիներին բանակում մեծ թիվ են կազմում սպանությունները, արժեքային համակարգի խեղումները: Սրանից զատ, հանրությունը քաջատեղյակ է բանակում տիրող հարաբերություններին, որոնք դրական լույսի ներքո չեն ներկայանում: «Մեր հասարակությունը վստահում է բանակին` որպես իր պաշտպանի: Բանակի նկատմամբ վստահությունը ձևավորվել է Արցախյան պատերազմի տարիներին, և դա կապ չունի իշխանությունների նկատմամբ մեր հասարակության տածած վերաբերմունքի հետ: Մեր բանակը, ի տարբերություն Ադրբեջանի և Վրաստանի բանակների, հաղթել է: Վրաստանում և Ադրբեջանում բանակը պարտություն է կրել, և ես կարծում եմ` դրանով է պայմանավորված այդ երկրներում վստահություն վայելող հանրային ինստիտուտներից բանակի` երկրորդ տեղում հայտնվելը: Մարդիկ ուզում են պաշտպանված լինել և ապրել կարգավորված հարաբերությունների աշխարհում»,- մեր զրույցի ժամանակ նշեց Լյուդմիլա Հարությունյանը: Ինչ վերաբերում է բանակից հետո եկեղեցու նկատմամբ տածած վստահությանը, ապա Լյուդմիլա Հարությունյանի հավաստմամբ` այդ հանգամանքը պայմանավորված է մեր ժողովրդի` քրիստոնյա լինելով: Սոցիոլոգի դիտարկմամբ` եկեղեցին մեր ժողովրդի համար եղել և մնում է հոգևոր կենտրոն:
