Արայիկ Հարությունյանի հետ մտերիմ հարաբերություններ եմ ունեցել մինչև նրա նախագահի պաշտոնում ընտրվելն ու դրանից հետո՝ մինչև 44-օրյայի վերջին օրը։ ԱԺ պատգամավորի կարգավիճակում Բակո Սահակյանին հյուրընկալվել եմ Արցախում։
Արկադի Ղոկասյանին չեմ ճանաչել։ Բոլորի հետ ունեմ քաղաքական տարակարծություններ և տևապես քննադատել եմ երեքին էլ։ Բայց այսօր նրանց ձերբակալությունն ու Բաքու տեղափոխումը ծանր, աննկարագրելի ծանր իրողություն է։ Մեզանից շատերը գուցե չեն էլ պատկերացնում մասշտաբը։
Պետական ամենազգայուն գաղտնիքներ տիրապետող, Հայաստանի բարձրագույն իշխանության հետ ամենասերտ հարաբերությունների մեջ գտնվող անձինք, որոնք Արցախում էին արցախցիների համար անվտանգ ելք ապահովելու համար, իրենք հայտնվեցին թշնամու երախում։
Եթե այս մարդիկ իրենք իրենց չկարողացան պաշտպանել և անվտանգ ելք ապահովել, ինչպե՞ս էին պատրաստվում ապահովել արցախցիների ապահով կյանքն իրենց բնօրրանում։
Այս երեքի և նրանց անմիջական շրջապատի արկածախնդրությունը հարյուր հազարավոր արցախցիների անհայրենիք թողեց։
Ոչ մի վայրկյան չեմ ուզի, որ Արայիկ Հարությունյանը, Բակո Սահակյանը, Արկադի Ղոկասյանը, Ռուբեն Վարդանյանն ու մյուսները անցկացնեն Բաքվի բանտում։ Մեր գերեվարված մյուս եղբայրների հետ նրանք ևս պետք է անհապաղ ազատ արձակվեն։ Բաց հարցի բարոյական, զգացական մասից անդին ոչ մի կերպ չեմ կարող հասկանալ այս մարդկանց պատասխանատվությունը սեփական անձի, անվտանգության և իրենց տիրապետած հույժ գաղտնի տեղեկատվության նկատմամբ։
Վստահ եմ, որ Բաքվին հանձնված բոլոր բարձրաստիճան զինվորականներն ու քաղաքական այրերը կարող էին գտնել Հայաստան հասնելու ճանապարհ։ Այս ուղղությամբ, չնայած անձնական թշնամանքին, պաշտոնական Երևանի հետ կոմունիկացիան անհրաժեշտություն էր։
P.S. Օրերս մի գրառմամբ հայտնել էի, որ Արայիկ Հարությունյանը, Բակո Սահակյանն ու Արկադի Ղուկասյանը Երևանում են։ Ափսոսում և ներողություն եմ հայցում հուսալի աղբյուրից փոխանցված, սակայն չհաստատված տեղեկատվություն հաղորդելու համար։
