Հայաստանի խորհրդարանն իր հերթական քառօրյա նիստերի աշխատանքը սկսել է խորհրդարանական ընդդիմության և կառավարող մեծամասնության նոր բախումով: Խոսքն իհարկե ֆիզիկական բախման մասին չէ, այլ այսպես ասած լեզվական: Չարժե նույնիսկ հիշատակել, թե ինչ են ասել միմյանց՝ այսպես ասած ներկաներն ու նախկինները: Նրանք միմյանց ասել են այն ամենը, ինչ ասում են արդեն երեք տարի:
Այյդպես, երեք տարի Հայաստանի խորհրդարանը վերածելով միմյանց միջև լեզվակռվի ամբիոնի, նրանք Հայաստանում շարունակում են խեղդել քաղաքական բովանդակության և մտքի որևէ հեռանկար, միմյանց մեղադրելով և միմյանց վրա գցելով Հայաստանի ու Արցախի հետ պատահած աղետների պատասխանատվությունը, նրանք պահում են միմյանց՝ մեկն իշխանության, մյուսն՝ ընդդիմության դիրքերում: Այլ կերպ ասած, նրանց միջև պարբերական լեզվակռիվները այլ բան չեն, քան ինքնապահպանման բնազդի դրսևորում: Առավել ևս, որ առանց դրա, գործնականում երկու կողմից էլ չկա քաղաքական մտքի և բովանդակության պոտենցիալ, միայն նախկիններին ու ներկաներին առնչվող ստեղծագործական պաթոս:
Երեք տարի Հայաստանը ռազմավարական նշանակության կարևորագույն խնդիրներով զբաղվելու փոխարեն, զբաղվել է այդ լեզվակռվով, որի առանցքային դերակատարների շուրջ գոյացել է նաև «ձայնակցող» որոշակի միջավայր, որի շնորհիվ ուժեղացել է երգչախմբի ձայնը, բայց փոխարենը՝ շարունակել են թուլանալ ու խոցելի դառնալ Հայաստանն ու Արցախը: Եվ այդ գործընթացը շարունակվում է նույն թափով ու խանդավառությամբ, ինչի վկայությունը հոկտեմբերի 3-ի խորհրդարանական աշխատանքների մեկնարկն է: Եվ մեծ հաշվով, մոլորություն է մտածել, թե առկա քաղաքական հարաբերակցության, առկա դերակատարների պայմաններում Հայաստանում փոխվելու է որևէ բան, հետևաբար սկզբունքային որևէ բան է փոխվելու Հայաստանի հանրապետության ճակատագրում: Սա մռայլ պատկեր է, բայց այն փոխելու հնարավորության համար պետք է տեսնել այն, առերեսվել դրա հետ:
