Սոչիում հունիսի 9-ին տեղի ունեցած Փաշինյան-Պուտին հանդիպմանն ուշադրության արժանի առաջին հանգամանքներից մեկն այն էր թերևս, որ կողմերը խիստ համառոտ էին բացման խոսքում, Պուտինը գործնականում հիշեցրեց միայն մայիսի 25-ին Մոսկվայում հանդիպման փաստը, նշելով, որ Փաշինյանի հետ հանդիպում է պարբերաբար, բայց շատ ուրախ է ընթացիկ երկկողմ և ռեգիոնալ իրողությունները քննարկելու ևս մեկ հնարավորության համար, շատ ուրախ է տեսնել Փաշինյանին:
Հայաստանի վարչապետի բացման խոսքը քիչ ավելի երկար էր, քանի որ Նիկոլ Փաշինյանը հիշատակեց Լեռնային Ղարաբաղում մարդասիրական իրավիճակի ծանրությունը, ռուս խաղաղապահների պատասխանատվության գոտում իրավիճակի բարդությունը, ասելով, որ ակնկալում է այդ թեմաների քննարկում: «Իհարկե», արձագանքեց ՌԴ նախագահը: «Համառոտությունը տաղանդի մայրն է», ինչպես կասեր ռուսական գրականության դասականը, ինչը տվյալ դեպքում հնարավոր է վերափոխել՝ համառոտությունն այս դեպքում թերևս հանդիպման առարկայականության և գործնականության «մայրն» է:
Ըստ ամենայնի, Պուտինն ու Փաշինյանը Սոչիում քննարկել են շատ կոնկրետ հարցեր, կոնկրետ անելիքների շրջանակում: Համենայն դեպս, նույնիսկ տարօրինակ կլինի, եթե այդպես չէ: Այլապես, էլ ինչու՞ հանդիպել մոսկովյան հանդիպումից երկու շաբաթ անց, եթե դա շատ կոնկրետ հարցերի և անելիքների մասին չէ: Իսկ, թե ինչի մասին կարող էր լինել արդեն կոնկրետ քննարկումը, այստեղ իհարկե անկասկած է, որ կան հրատապ բազմաթիվ հարցեր, ոչ միայն Արցախում և Լաչինի միջանցքում ստեղծված իրավիճակը, ու ակնառու է նաև, որ այդ իրավիճակն էլ իր հերթին կապակցված է հարցերի լայն օրակարգի հետ և դրանք հնարավոր չէ քննարկել «կղզիացած»: Առավել ևս, որ մայիսի 25-ի և հունիսի 9-ի հանդիպումների միջև ոչ միայն հունիսի 1-ին Քիշնևի հնգակողմ հանդիպումն էր, այլ նաև հունիսի 3-ին Նիկոլ Փաշինյանի այցն Անկարա՝ Էրդողանի երդմնակալությանը:
