Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը վերընտրությունից հետո առաջին արտերկրյա այցը կատարելու է Ադրբեջան՝ հունիսի 13-ին: Այստեղ իհարկե որեւէ արտառոց կամ զարմանալի բան չկա, սակայն միեւնույն ժամանակ Էրդողանն այդպիսով գործնականում արտահայտում է Անկարայի արտաքին քաղաքական առանցքային ուղղությունը: Դա իհարկե Ադրբեջանը չէ, այլ Կովկասը, սակայն ոչ ինքնին իբրեւ նպատակ, այլ ավելի շուտ թերեւս իբրեւ միջոց, այսպես ասած յուրօրինակ «հաբ»՝ թե դեպի կենտրոնասիական ռեգիոն, թե մերձավորարեւելյան ուղղությամբ ազդեցության հաշվարկով: Գործնականում այստեղ պետք է փնտրել նաեւ հետախուզության երկարամյա պետին արտգործնախարար նշանակելու որոշումը, այլ ոչ լոկ քաղաքական ժառանգորդային տրամաբանության մեջ:
Փաստացի, Էրդողանը արտգործնախարար է նշանակում մարդու, որը տարիներ շարունակ գլխավոր է առանձնահատուկ ուժային կառույցներից մեկը, որպիսին կարող է դիտվել հետախուզությունը: Ընդ որում, հետախուզությունն իր մեջ ներառում է թե կոշտ, անմիջական ուժային տեխնոլոգիաներ, թե նաեւ փափուկ ուժի գործիքակազմ: Այդպիսով, Թուրքիայի արտգործնախարար է նշաանակվել մարդ, որը տիրապետում է ուժի տեխնոլոգիաներին ըստ էության ունիվերսալ մակարդակում: Ադրբեջանն այդ իմաստով դիտարկվելու է թերեւս գլխավոր հենման կետ, մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառների համախմբով: Գլխավոր հենման կետ, սակայն ոչ գլխավոր գործընկեր: Գործընկերների հարցում Անկարան թերեւս դեռ չի շտապի, փորձելով խթանել մրցակցություն, եւ դրանից քաղել առավելագույնը: Այդ իրավիճակն է, որ կարեւոր է դարձնում Հայաստանի աշխատանքը Թուրքիայի հետ, որովհետեւ Անկարան իր հետ գործընկերության հարցում «մրցակցություն» խթանելու հիմնական «խայծի» դերում պատկերացնում է թերեւս այն հարցերը, որոնք հուզում են եւ զգայուն են Հայաստանի համար:
Անկարայի հետ աշխատանքի հեռանկարը ինքնին երաշխավորված չէ, եւ միեւնույն ժամանակ աշխատանքն էլ չի երաշխավորում ոչինչ, սակայն կարեւոր ուղղություն է վերը հիշատակածս խնդրի կառավարման եւ չեզոքացման անհրաժեշտության համատեքստում: Միաժամանակ, այդ ուղղությունը չի կարող լինել միակը եւ զուգահեռ պետք է ապահովվի երրորդ ուղղություններով արդյունավետ աշխատանքով:
