Հայաստանում Երևանի քաղաքապետի ընտրության դե ֆակտո համապետական ընտրական գործընթացը մեկնարկել է վաղուց: Այն աստիճանաբար հավաքում է թափ և քաղաքական ուժերի կամ խմբերի գերակշռող մասի գործողությունների առանցքը ընտրական այդ հաշվարկներն են: Երևանի քաղաքապետի ընտրությունը չի լինի լոկ պայքար քաղաքային իշխանության համար, այլ դառնալու է Հայաստանի ներքաղաքական պատկերի վերբեռնման համար պայքար, քանի որ իր մասշտաբով նույնիսկ կիսապետականից ավելի ընտրական այդ գործընթացի պատկերը իր ազդեցությունն է թողնելու նաև համապետական քաղաքական պատկերի, առնվազն դրա հանրային ընկալման վրա:
Ամբողջ հարցն այն է սակայն, որ ձևավորվելիք որևէ նոր պատկեր, անկախ գոյություն ունեցողից իր տարբերության աստիճանից, լինելու է գործնականում արհեստական: Խոսքն այն մասին է, որ Երևանի քաղաքապետի ընտրության օրակարգը որքան էլ քաղաքականացվի, այն կամ լինելու է քաղաքական առումով զուտ իշխանափոխությամբ առաջնորդվող օրակարգ, կամ քաղաքային խնդիրների՝ առավելագույն ներքին ու արտաքին քաղաքական համեմունքներով պատված ընտրություն, բայց իր ամբողջության մեջ միևնույն է զուրկ է լինելու այն ավելի լայն և խորը քաղաքական օրակարգից, որ կա Հայաստանի ներքին ու արտաքին խնդիրների ամբողջական համատեքստում:
Ներքաղաքական կյանքում առաջանալու է «արհեստական բանականության» ռիսկը: Թեև, իհարկե հաշվի առնելով Հայաստանի քաղաքական դաշտում գոյություն ունեցող բանականության բովանդակությունը, «արհեստականը» կարող է նույնիսկ լինել առավել նախընտրելի: Բայց, եթե առանց կատակի, ապա Երևանի քաղաքապետի այսպես ասած քաղաքականացված ընտրությունը սպառնում է Հայաստանում ներքաղաքական պատկերի վերբեռնման, որի արդյունքում ունենալու ենք ոչ թե քաղաքական և սոցիալ-հոգեբանական պատկերների ընդհանրության առավել բարձր աստիճան՝ ինչը կարևոր է քաղաքական համարժեքության ավելի հուսադրող հեռանկարի հասնելու հնարավորության տեսանկյունից, այլ հակառակը՝ քաղաքական և սոցիալ-հոգեբանական պատկերների միջև տարածության, հետևաբար վակուումի մեծացման: Սա ռիսկ է, որը կարող է լինել անկառավարելի, հաշվի առնելով այն, որ գործընթացների մասնակիցների գերակշռող մեծամասնությունը մոտիվացված չէ կառավարելիության խնդրով զբաղվելու հարցում՝ նրանք բնականաբար զբաղվելու են իրենց քաղաքական խնդիրների լուծմամբ, իսկ հանրությունը չունի բավարար ինստիտուցիոնալ կարողություններ, որոնք թույլ կտան պրոցեսը ենթարկել հանրային կառավարման: Ընդ որում, խնդիրը Հայաստանի համար արդիական է գործնականում միշտ՝ քաղաքային իշխանության ձևավորման ընտրական մեխանիզմի ներդրումից ի վեր, հաշվի առնելով Հայաստանի մասշտաբում Երևանի «տեսակարար կշռի» չափը:
