ԱՄՆ պետքարտուղարության խոսնակ Վեդանտ Պատելը հայտարարել է, որ սպասում են Վաշինգտոնում Միրզոյան-Բայրամով հանդիպումների նոր փուլին, որն ըստ տեղեկության լինելու է հունիսի երկրորդ կեսին: Պատելը նշել է, որ անհամբեր սպասում են, քանի որ կողմերը շարունակում են ձգտել Հարավային Կովկասի խաղաղ ապագան կառուցելուն: Այն, որ Հայաստանը շարունակում է ձգտել, առավել քան ակնառու է: Ավելին, կա նույնիսկ մտավախություն, որ Հայաստանը պարզապես կարող է «ուժասպառ» լինել այդ ձգգտումներից, բայց այդպես էլ չհասնել խաղաղության: Ձգտումը սակայն ակնառու է, ինչի վերջին օրինակը Հայաստանի վարչապետի մասնակցությունն էր Էրդողանի երդմնակալության արարողութանը, որից հետո Ամերիկայի ձայնը հղում անելով պետքարտուղարության անանուն աղբյուրին հաղորդում է, որ ԱՄՆ-ն գոհ է Հայաստան-Ադրբեջան բանակցային ընթացքից: Ըստ ամենայնի, այդ գոհունակությունն ավելի շուտ առնչվում էր Փաշինյանի Անկարա այցին: Այդպիսով, Հայաստանի ձգտումն ակնառու է, իսկ Ադրբեջանինը՝ ոչ:
Ավելին, ակնառու է, որ Ադրբեջանը շարունակում է սպառնալ՝ թե Արցախին, թե Հայաստանին: Էլ ավելի տարօրինակ է, որ Միացյալ Նահանգների պետքարտուղարության խոսնակ Պատելը օրեր առաջ նույնիսկ ողջունելի էր համարել «համաներման» մասին Ալիևի հայտարարությունը, որը հնչել էր Արցախի ղեկավարության և ժողովրդի հասցեին ուղղված ամբողջապես սպառնալից ու շանտաժով լեցուն նոր խոսքում, որ նա հնչեցրել էր մայիսի 28-ին: Եվ, էլ ավելին՝ Միացյալ Նահանգները Պատելի այդ հայտարարության առնչությամբ որևէ պարզաբանում չներկայացրեց նույնիսկ Հայաստանի հանրային շրջանակներում առաջացած տարակուսանքի և դժգոհության արտահայտումից հետո: Ֆորմալ իմաստով Ալիևն իհարկե ձգտում է խաղաղության, սակայն խաղաղության բացառապես սեփական պայմաններով: Իսկ դա չի կարող լինել խաղաղության ճանապարհ, մոդել, որովհետև ցանկացած խաղաղություն հիմնվում է որոշակիորեն բալանսավորված իրողությունների վրա: Առայժմ սակայն այդ բալանսը նկատելի չէ: Ավելին, Ադրբեջանը բառացիորեն նախօրեին արեց ևս մի հայտարարություն, նշելով, թե որևէ կերպ համաձայն չէ Հայաստանի հետ սահմանագծման ու սահմանազատման աշխատանքը կառուցել 1975 թվականի, կամ որևէ այլ քարտեզի վրա, այլ միջազգային իրավական փաստաթղթերի վերլուծության և մշակման: Սա պարզապես այն մասին է, որ Ադրբեջանը սահմանազատման և սահմանագծման գործընթացը փորձում է դիտարկել այսպես ասած «լղոզվածության» հիմքով, քանի որ այդ կերպ պահպանվում է նաև շանտաժի վրա հիմնված ուժային քաղաքական մեթոդաբանության կիրառման հիմքը: Այս պայմաններում ի՞նչն է թույլ տալիս խոսել այն մասին, որ երկու կողմն էլ ձգտում են Կովկասի խաղաղության, հասկանալի չէ: Եթե սրանք լոկ դիվանագիտական հայատարարություններ են, ապա պետք է հասկանալ, թե ո՞րն է դրանց էֆեկտիվությունը, որովհետև ավելի պարզ է, թե որն է վտանգը:
Վտանգը այն է, որ այդ կերպ հավասարեցնելով Երևանի և Բաքվի բացարձակապես տարբեր որակի և բնույթի, տարբեր տրամաբանության ձգտումները, լեգիտիմացվում է ուժի կիրառման կամ ուժի կիրառման սպառնալիքի վրա հենված ադրբեջանական քաղաքական մեթոդաբանությունն ու մոտեցումը, հետևանքների համար պատասխանատվությունը փաստացի տարածելով նաև Հայաստանի վրա: Ինչպես հնչում է հայկական դասական ստեղծագործությունում, իհարկե կյանքի բոլորովին այլ հարթության առնչությամբ՝ «անառակին հրեշտակ մի ըսեր, մեղք է»: Չի կարելի ռազմատենչին ասել խաղաղության ձգտող, դա մեղք է այն հասարակությունների հանդեպ, որոնք հետո վճարում են այդ ռազմատենչության ծանր գինը: Թեև, դրա համար մեղքի իրենց բաժինն են ունենում նաև հասարակությունները, եթե չեն կարողանում այդ խնդիրները հասցեագրել բոլոր այն միջազգային դերակատարներին, որոնք այս կամ այն կերպ ստանձնում են Կովկասի խաղաղության համար աշխատանքի հանձնառություն:
