Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը այսօր մեկնում է Անկարա, որտեղ մասնակցելու է Թուրքիայի նախագահ վերընտրված Էրդողանի երդմնակալության արարողությանը: Թուրքական մամուլը հայտնել է նաև, որ հնարավոր է Հայաստանի վարչապետի և Թուրքիայի նախագահի հանդիպում, թեև պաշտոնապես գոնե առայժմ այդպիսի հանդիպման մասին ազդարարված չէ: Հայաստանի վարչապետի այցը տեղի է ունենում Նեմեսիսի հուշարձանի շուրջ ստեղծված լարվածության պայմաններում: Հայտնի է, որ Թուրքիան այդ հուշարձանի բացումից հետո փակել է օդը Հայաստանի ավիաընկերությունների համար, իսկ արտգործնախարար Չավուշօղլուն էլ հայտարարել, որ հուշարձանը չհեռացնելու դեպքում Անկարան կմտածի այլ քայլերի մասին:
Միևնույն ժամանակ, Էրդողանի երդմնակալության և Հայաստանի վարչապետի այցի շեմին հրապարակվեց Թուրքիայի կառավարության նոր կազմը, որտեղ արտաքին գործերի նոր նախարար է: Հուշարձանի թեմայով Հայաստանի հասցեին կոշտ հայտարարություններ արած Չավուշօղլուն այլևս արտգործնախարար չէ, նրան փոխարինում է Հաքան Ֆիդանը: Հատկանշական է, որ հենց Չավուշօղլուն էր ստանձնել կոշտ հայտարարությունների «խոսնակի» դերը: Հետևաբար հարց է առաջանում, թե արդյո՞ք նոր արտգործնախարարի հանգամանքը Անկարային տալիս է մանևրի հնարավորություն, որովհետև Չավուշօղլուի հայտարարությունները փաստացի մանևրի տեղ չէին թողնում թե Թոււրքիային, թե Հայաստանին:
Հայաստանի համար պարզապես խայտառակություն կլիներ հուշարձանը հեռացնելը, իսկ Թոււրքիան էլ այդ դեպքում փաստորեն պետք է ավելի կոշտացներ իր վերաբերմունքը, ինչը փակուղի էր ստեղծում հայ-թուրքական հարցում: Մինչդեռ հայ-թուրքական կարգավորման խնդիրը ամենևին լոկ երկկողմ հարց չէ, այլ միջազգային, աշխարհաքաղաքական և աշխարհատնտեսական կարևոր հարց, որտեղ Անկարային էլ պետք է մանևրի հնարավորություն: Չավուշօղլուի հեռացումն իհարկե հազիվ թե պայմանավորված լինի հենց այդ մանևրի տեղ բացելու նկատառումով, արտգործնախարարի փոփոխությունը ըստ ամենայնի թուրքական քաղաքականության ավելի լայն օրակարգի համատեքստում է, որտեղ սակայն բացվում է վերը նշված հնարավորությունը: Դրան էլ փաստացի «ձեռք է մեկնում» Նիկոլ Փաշինյանը, ընդունելով երդմնակալությանը մասնակցելու հրավերը և մեկնելով Անկարա: Այդ հարցը Հայաստանում առաջացնում է արդեն բավականին հայտնի շեշտադրումներով բուռն խոսակցության հերթական ալիքը, սակայն անկախ այդ հանգամանքից, Նիկոլ Փաշինյանը թերևս պետք է գնար Թուրքիա և գնալը ճիշտ էր, թե սխալ հարցադրումը տվյալ պարագայում չի պարփակում խնդրի ամբողջ խորությունն ու բազմաշերտությունը, նաև բարդությունը: Այստեղ Հայաստանը ոչ թե ճիշտ կամ սխալ եզրերի, այլ անհրաժեշտության առաջ է, իսկ այդ անհրաժեշտության աստիճանը լավագույնս կարող է պատկերացնել միայն Փաշինյանը, որովհետև հենց նա կարող է ունենալ առավելագույն իրազեկվածությունը իրեր դրության առնչությամբ՝ Վաշինգտոնից մինչև Մոսկվա, իսկ գուցե դրանից էլ անդին՝ մինչև Պեկին: Միևնույն ժամանակ, նա իհարկե իր որոշման և դրա հնարավոր այս կամ այն ազդեցության պատասխանատուն է: Գլխավոր խնդիրն անշուշտ Հայաստանն ու Արցախը որևէ մասշտաբային ագրեսիայից զերծ պահելն է, հատկապես այն առավել նեղացող միջավայրում, որում հայտնվում է Հայաստանը աշխարհաքաղաքական բևեռների սեղմման հետևանքով:
