Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը շնորհավորական ուղերձ է հղել Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին, այդ երկրի նախագահի պաշտոնում վերընտրվելու կապակցությամբ: Էրդողանը Թուրքիայի նախագահի ընտրության երկրորդ փուլում հաղթեց իր մրցակից Քըլըչդարօղլուին, հավաքելով 52 տոկոս քվե: Նրա մրցակիցը հավաքել էր 47 տոկոսից քիչ ավելի: Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ սպասում է հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման ուղղությամբ համատեղ աշխատանքի շարունակությանը: Իսկ Էրդողանը սպասու՞մ է այդ աշխատանքի շարունակությանը, թե՞ օրինակ սպասում է «Նեմեսիս» գործողության մարտիկների հուշարձանի ապամոնտաժմանը, ինչպես Թուրքիայի նախագահի ընտրությունից առաջ հայտարարում էր այդ երկրի արտաքին գործերի նախարարը, հայտարարելով, թե Հայաստանն այդ քայլը չանելու դեպքում Թոււրքիան կձեռնարկի էլի քայլեր՝ օդային տարածքը հայկական ավիափոխադրողների համար փակելուց բացի:
Թե՞ Չավուշօղլուի այդ հայտարարությունը հենց նախընտրական էր, էրդողանյան քաղաքականության «ոգու» մեջ, որով նա փորձում էր առավելագույն ձայներ հավաքել իր մրցակցի համեմատ: Մյուս կողմից, որքան էլ Հայաստանը պատրաստակամ է շարունակել աշխատանքը հայ-թուրքական կարգավորման ուղղությամբ, և որքան էլ այդ աշխատաանքը անշուշտ կարևոր է և Հայաստանը պետք է այն շարունակի, հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացը Թուրքիայի համար այդուամենայնիվ կշարունակի լինել երրորդ երկրների հետ ավելի լայն խոսակցության, քննարկումների կամ հարաբերությունների առարկա և իհարկե այն պահանջները, որ Անկարան ներկայացնում է արձանի առնչությամբ, միտված են թերևս հենց այդ ուղղությամբ Թուրքիայի դիրքերը այսպես ասած թանկացնելուն:
Չի բացառվում իհարկե, որ Անկարան կարող է ունենալ կասկած կամ համոզում, որ Երևանում արձանի տեղադրումը ոչ միայն հայաստանյան գաղափար է, ինչի համար էլ ընդգծված կոշտությամբ և կտրուկ վարքագծով արձագանքելով դրան, այդ հանգամանքը դարձրեց հայ-թուրքական գործընթացի խաղարկման առարկա:Ընտրական բարդ խնդիրը հաղթահարած Էրդողանը կգա՞ այդ առումով ավելի հանդարտության դաշտ, թե՞ առավել ինքնավստահությունից ելնելով կփորձի էլ ավելի կոշտ քաղաքականություն վարել ընդհանրապես, այդ թվում նաև Հայաստանի ու Կովկասի հարցում: Այդ հարցի պատասխանը կախված է մի շարք գործոններից, որոնց մասին տեղեկություններն այսօր թերևս հրապարակային դաշտում չեն: Մասնավորապես, օրինակ շատ կարևոր է, թե Էրդողանն իր հաղթանակի համար արդյո՞ք պարտավոր է արտաքին որևէ դերակատարի, թե՞ ոչ: Կամ, ինչպես կկարողանա կառավարել Թուրքիայում շարունակվող փաստացի երկփեղկ հասարակական պատկերը, որքան կխորանա տնտեսական խնդիրների ծավալը: Այլ կերպ ասած, Էրդողանը պահել է իշխանությունը, բայց ինչ գնով՝ դեռ հարց է, իսկ այդ հարցի պատասխանից էլ կախված է լինելու նրա քաղաքականությունը:
