Պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանը չի մասնակցում Մինսկում տեղի ունեցող ՀԱՊԿ պաշտպանության նախարարների խորհրդի նիստին: Թե ինչու է Հայաստանի պաշտպանության նախարարը բաց թողնում Մինսկում տեղի ունեցող նիստը, մանրամասներ հայտնի չեն: Չի բացառվում, որ պարզապես կայացվել է քաղաքական որոշում, որը արտահայտում է Հայաստան-ՀԱՊԿ բարդ հարաբերության համատեքստում: Պետք չէ բացառել նաև, որ այդ որոշումը կայացվել է ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Զախարովայի հայտարարությունից հետո, երբ նա մեկնաբանել էր ՀԱՊԿ՝ Հայաստանից դուրս գալու մասին Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը, ասելով, թե բառերը մանիպուլացնելուց պետք է գիտակցել դրանց վտանգը:
Զախարովային կոշտ արձագանքեց Նիկոլ Փաշինյանը՝ նախօրեին խորհրդարանում, ասելով, թե ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցիչը չի կարող իրեն թույլ տալ մեկնաբանել Հայաստանի վարչապետի հայտարարությունը, այլ պետք է ընդամենն «ականջին օղ անի» այդ հայտարարությունները: Համենայն դեպս, մինչ այդ, Երևանը տեղեկություն չէր հրապարակել, որ Սուրեն Պապիկյանը չի մասնակցելու նիստին և ըստ այդմ բացառված չէ, որ Զախարովայի արձագանքից, և դրան Նիկոլ Փաշինյանի անդրադարձից հետո է կայացվել Պապիկյանի չմեկնելու որոշումը: Ընդ որում, դա էլ կայացվել է փաստորեն Նիկոլ Փաշինյանի Մոսկվա մեկնելու շեմին:
Փաշինյանը ՌԴ մայրաքաղաք է ժամանել մայիսի 24-ին, իսկ 25-ին այնտեղ նախատեսվում է Պուտին-Փաշինյան-Ալիև եռակողմ հանդիպում, նաև ԵՏՄ Վեհաժողով: Փաստացի, Երևանը ՌԴ հանդեպ որոշակի քաղաքական դեմարշ է անում այդ իրադարձություններից առաջ: Ընդ որում դա ուշագրավ է նրանով, որ մինչ այդ էլ Հայաստանում հյուրընկալվել էին ՆԱՏՕ գլխավոր քարտուղարի տեղակալ Կոլոմինան, նաև Բրիտանիայի եվրոպական հարցերի նախարար Դոքերթին, ինչպես նաև Պենտագոնի պաշտոնյաների պատվիրակությունը: Երևանում քննարկվել են անվտանգության հարցեր, իսկ դրան զուգահեռ Նիկոլ Փաշինյանի մեծ ասուլիսում վարչապետը հայտարարել է, որ Երևանը ներկայումս արևմտյան գործընկերների հետ քննարկում է նաև անվտանգությանը վերաբերող հարցեր, եթե նախկինում չէր անում դա: Ընդ որում Փաշինյանը նկատել է, թե մտածում են, որ նախկինում գուցե սխալ է եղել, որ չեն քննարկվել անվտանգությանը վերաբերող հարցեր:
Երևանն իհարկե ունի անվտանգության այլ մեխանիզմների, հավելյալ հնարավորությունների անհրաժեշտություն և այդտեղ իհարկե արևմտյան ուղղությունը կարևոր է մի շարք առումներով: Միևնույն ժամանակ սակայն, անկասկած հարց է, թե որքանով է էֆեկտիվ լինելու այդ փնտրտուքը, եթե այն բերելու է Ռուսաստանի հետ հակադրության սրման: Այդ դեպքում Հայաստանը կստանա հավելյալ անվտանգությու՞ն, թե՞ անվտանգության ավելի մեծ վակուում: Սա մեծ հարց է: Ըստ այդմ, հարց է, թե արդյո՞ք պաշտոնական Երևանը կարողանում է ճիշտ կառավարել անվտանգության հավելյալ հնարավորությունների որոնման կարևոր գործընթացը՝ «ունքը շինելու փոխարեն աչքն էլ չհանելու համար»: Միևնույն ժամանակ, այստեղ իրավիճակն ունի թերևս նաև հնարավոր այլ տողատակեր ու շերտեր ու Երևանը իր դիրքորոշումներով փորձում է ցույց տալ արևմտյան գործընկերներին իր ինքնուրույնության և կամքի աստիճանը, քանի որ նրանք են Երևանից պահանջում այդպիսի օրինակներ: Երևանն էլ իր հերթին կատարելով այդ քայլերը, փորձում է սրել նրանց պատասխանատվության հանգամանքը: Այստեղ պատկերն անխուսափելիորեն նմանվում է ձգվող ռետինի, որը բնականաբար չի կարող լինել անվերջ: Իսկ առանցքային խնդիրներից մեկն այն է, որ ռետինը պոկվելու դեպքում ամենաուժեղ հարվածն այդուհանդերձ զգալու է Հայաստանը, անկախ, թե որ կողմից այն կկտրվի:
