Ռուսաստանում արտգործնախարարների մակարդակով եռակողմ հանդիպումից հետո ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը հայտարարել է, որ հաջողվել է առաջընթաց ապահովել խաղաղության պայմանագրի մի շարք դրույթների համաձայնեցման հարցում: Թե հատկապես ինչ դրույթների մասին է խոսքը, Լավրովը շատ չի մանրամասնել, միաժամանակ հայտնելով, որ առաջիկա օրերին պայմանավորվածություն կա անցկացնել հաղորդակցությունների ապաշրջափակման հարցերով փոխվարչապետերի մակարդակի աշխատանքային եռակողմ խմբի նիստ: «Հույս ունենք, որ արդյունքը դրական կլինի։ Կողմերն արդեն մոտ են վերջնական համաձայնության։ Խաղաղության պայմանագրով և մի շարք հոդվածներով, որոնք այսօր քննարկում ունեցանք, հնարավոր եղավ երկու կողմերի փոխըմբռնումը մոտեցնել ընդհանուր տեսլականին»,-հայտարարել է Լավրովը:
Նա նշել է, որ նաև Վաշինգտոնում և Բրյուսելում հանդիպումների արդյունքում գրանցվել է խաղաղության պայմանագրի շուրջ որոշակի առաջընթաց, սակայն. «Խաղաղության պայմանագրի վրա աշխատանքը, անկասկած, հիմնարար է, բայց մեր գործընկերներն այսօր հաստատել են, որ առանց սահմանազատման, առանց տրանսպորտային և տնտեսական կապերի ապաշրջափակման հարցերի լուծման, առանց և՛ Ղարաբաղում, և՛ հայ-ադրբեջանական սահմանին անվտանգության ապահովման վերաբերյալ իրավիճակի ընդհանուր բարելավման, շատ դժվար է առաջ շարժվել խաղաղության պայմանագրի կետերով», ազդարարել է Լավրովը: Այլ կերպ ասած, նա գործնականում ազդարարում է, որ լուծված չէ կամ արդյունավետ լուծման ճանապարհի վրա չէ գլխավոր՝ անվտանգության հարցը: Իսկ այստեղ տողատակերն ու շերտերը կարող են լինել շատ:
Մի կողմից կարող ենք դիտարկել, որ Ռուսաստանը պարզապես ակնարկում է, որ իր ձեռքում է անվտանգության բանալին, իսկ դա նշանակում է՝ խաղաղության պայմանագրի հեռանկարի բանալին, մյուս կողմից նա գուցե ակնարկում է, որ խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցության ընթացիկ տրամաբանությունը, այդ թվում Վաշինգտոնի և Բրյուսելի հանդիպումների, ոչ թե մոտեցնում, այլ հեռացնում է անվտանգության խնդիրների լուծումը: Բոլոր դեպքերում, կա որոշակի հակասություն: Եթե կողմերը արձանագրում են համաձայնության, դիրքորոշումների մերձեցման առաջընթաց՝ ինչպես ասում է Լավրովը, կամ ինչպես ասում էին պետքարտուղար Բլինքենն ու ԵԽ նախագահ Միշելը Վաշինգտոնից ու Բրյուսելից հետո, ապա դա ենթադրում է, որ նրանք պետք է մոտիվացված լինեն նաև անվտանգության հարցերում սրացում թույլ չտալու առումով: Բայց, անվտանգության հանգամանքը իսկապես բաց է և այդտեղ առկա խնդիրների առնչությամբ չկան լուծումների կամ պատկերացումների բարձրաձայնումներ: Իսկ դա նշանակում է, որ ագրեսիան շարունակում է լինել գործիք Ադրբեջանի համար, որի կիրառման համար շարունակում է պահպանվել միջազգային լոյալ միջավայր: Հակառակ պարագայում, մենք կտեսնեինք առաջընթաց Արցախի ապաշրջափակման հարցում, ինչը ըստ էության բանակցային կոչվող գործընթացի թերևս լավագույն ինդիկատորն է:
Թե Վաշինգտոնից, թե Բրյուսելից և թե Մոսկվայից հետո, գոնե առայժմ, այդ ինդիկատորը ցույց չի տալիս ոչինչ, կամ առայժմ ցույց է տալիս հենց ոչինչ, չնայած լավատեսական հայտարարություններին: Դրանք իհարկե ողջունելի են, այն իմաստով, որ փոքր համաձայնությունները կամ փոքր կառուցողականությունը նվազեցնում է հետագա էսկալացիայի ռիսկերը: Սակայն, դա կարող է լինել բավականին խաբուսիկ, եթե կառուցողական և արդյունավետ ընթացք չկա հիմնարար խնդիրների հարցում: Եթե փոքր համաձայնություններն ու հիմնարար խնդիրները գտնվում եմ «հակադիր» վեկտորներում՝ իսկ անվտանգության հարցերի բաց լինելը խոսում է այդ մասին, ապա դա նշանակում է, որ փոքր համաձայնությունները ոչ թե մեծ հարցերում դիրքերի մերձեցման տանող ճանապարհ են, այլ ավելի շուտ գուցե որոշակի խուսանավումների, ինչը հատկապես ձեռնտու է Ադրբեջանին, որը ցանկանում է առավելագույնը պոկել համաշխարհային դիմակայության խառը ժամանակներում՝ ուժերի բալանսի նկատելի առավելության պայմաններում: Այս հանգամանքի համար պատասխաննատու են միջնորդ բոլոր մայրաքաղաքները:
