Հայաստանի արտգործնախարարությունը հաստատել է տեղեկությունը, որ արտգործնախարար Միրզոյանն առաջիկայում կմեկնի Վաշինգտոն, որտեղ սպասվում է Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպում: Այլ մանրամասներ Հայաստանի ԱԳՆ չի հայտնել: Մանրամասներ հրապարակվել են ադրբեջանական մամուլում, հղում անելով իհարկե ոչ թե Բաքվի պաշտոնական շրջանակին, այլ իրենց աղբյուրներին: Ըստ այդ մանրամասների, Վաշինգտոնում կողմերը կքննարկեն Հայաստան-Ադրբեջան խաղաղության պայմանագրի ճանապարհային քարտեզի մշակման հարցը: Բաքվի մամուլը գրել է, որ վաշինգտոնյան բանակցոությունը կարող է շարունակվել մի քանի օր, իսկ արդյունքից հետո արդեն ավելի կոնկրետ քննարկում կունենան Հայաստանի ու Ադրբեջանի ղեկավարները՝ Եվրոպայում: Ըստ ամենայնի, խոսքը հունիսի 1-ին Եվրոպական քաղաքական համայնքի Վեհաժողովի շրջանակում Փաշինյան-Ալիև հանդիպման հնարավորության մասին է, որի վերաբերյալ Երևանում արտահայտվել էր ռեգիոնալ այցով այստեղ ժամանած Ֆրանսիայի արտգործնախարարը:
Հնարավո՞ր է ասել, որ հունիսի 1-ին Քիշնևում Փաշինյան-Ալիև հանդիպումը կախված է նրանից, թե որքանով կարող են որոշակի համաձայնության գալ արտգործնախարարները Վաշինգտոնում: Միարժեք եզրակացնելը դժվար է, քանի որ այդուհանդերձ կան ոչ քիչ հիմքեր խոսելու այն մասին, որ այդուհանդերձ նույնական չեն նույն Ֆրանսիայի և ԱՄՆ մոտեցումները, չնայած կողմերը ունեն տեսանելի կոմունիկացիա: Մյուս կողմից, հարցը թերևս խաղաղության պայմանագիր կնքելու մասին չէ, այլ ինչ որ «կմախք» ստանալու և այդ կերպ նաև Կովկասում դիրքային առավելության հասնելու մասին, որտեղ Վաշինգտոնն ու Փարիզը կարող են ունենալ տակտիկական գործակցություն: Միևնույն ժամանակ, այդուհանդերձ արժե նկատել, որ Եվրոպայում Վաշինգտոնի գլխավոր խաղընկերը Շարլ Միշելն ու Ֆոն Դեր Լյաենն են, այլ ոչ թե Մակրոնը և նույնիսկ Շոլցը: Հետևաբար, դեռ հարց է, գոնե առայժմ, թե արդյո՞ք «ադրբեջանական մեդիավարկածի» իսկության պարագայում խոսքը հենց Քիշնևում հանդիպման մասին է, որտեղ առաջին ջութակի հավակնորդ է Փարիզը, թե՞ Միշելի հովանու ներքո եռակողմ այլ հանդիպման: Այդուհանդերձ, գոոնե առայժմ առանցքային է հարցը, թե կունենա՞ արդյոք վաշինգտոնյան հանդիպումը հաջողություն: Դա կախված է նրանից, թե ինչ կառաջարկի ԱՄՆ, որը կգոհացնի և կբավարարի երկու կողմին էլ: Դրան զուգահեռ, մեկ այլ հարց է, թե վաշինգտոնյան հանդիպումը որքանով է «բացառելու» հանդիպում Մոսկվայում, առնվազն այն պայմանավորվածության համատեքստում, որի մասին մեկ-երկու շաբաթ առաջ բարձրաձայնել էր Մարիա Զախարովան:
Երևանն ու Բաքուն մերժեցի՞ն Մոսկվային, թե՞ չմերժեցին նաև Վաշինգտոնին: Հայաստանի արտգործնախարարը ֆրանսիացի գործընկերոջ հետ Երևանում հայտարարեց, որ պատրաստակամ են աշխատել բոլոր կողմերի հետ: Թերևս նույնը նաև Բաքվում է: Երևանն ու Բաքուն չեն ստանձնի որևէ կենտրոնի մերժելու հանձնառություն կամ պատասխանատվություն, դա կլինի հավասարապես անխոհեմ, առավել ևս Հայաստանի համար: Երևանի համար նվազագույն անհրաժեշտությունը բոլոր շահառու կենտրոնների հետ աշխատելն է: Նրանց միջև ուժերի հարաբերակցության հեռանկարի վրա Հայաստանն ազդել անկարող է, ըստ այդմ պարտավոր է ձգտել այնպիսի աշխատանքային արդյունավետության, որը թույլ կտա շահերի առացելագույն պաշտպանվածություն ունենալ՝ նժարը թե մեկ, թե մյուս կողմ թեքվելու պարագայում:
