Արցախի արտգործնախարար Սերգեյ Ղազարյանը հայտարարել է, որ ուզում են հասկանալ, թե Ադրբեջանի սադրանքների հարցում Ռուսաստանն ունի՞ համբերության բաժակ, թե ոչ: «Մենք ուզում ենք հասկանալ, թե արդյոք կա մի վերջնագիծ, սահմանագիծ, համբերության բաժակ արդյոք ունի ռուսական կողմն այս առումով»: Ըստ նրա, այդ մասին ասվում էր նաև Արցախի անվտանգության խորհրդի հայտարարության մեջ, որտեղ նշվում էր, որ ռուսական կողմից գործուն քայլերի բացակայությունը թույլ կտա Արցախի իշխանություններին և ժողովրդին որոշելու իրենց հետագա անելիքները: Իսկ հնարավո՞ր է, որ Ռուսաստանն էլ ուզում է իմանալ, թե արդյո՞ք «համբերության բաժակ» ունի Արցախն ու որտեղ է այն լցվելու: Բայց, գլխավորն իհարկե այն է, թե ի՞նչ է լինելու, եթե պարզվի, որ Ռուսաստանի «համբերության բաժակը» Ադրբեջանի հարցում «անհատակ» է: Որոնք են այդ դեպքում լինելու Արցախի քաղաքական ղեկավարության գործողությունները, Արցախը դնելու է ռուսական խաղաղապահ մանդատի չեղարկման հա՞րց, թե՞ անցնելու է Ադրբեջանի սադրանքների հետևանքները ուժով վերացնելու գործողությունների: Բնականաբար, այդ հարցերը ենթակա չեն հրապարակային պատասխանի, առնվազն տակտիկական նկատառումներից ելնելով: Այստեղ խնդիրը այն է, թե կա՞ն արդյոք դրանք, մշակվա՞ծ են, պատրա՞ստ են գործադրման՝ հարկ եղած դեպքում, ունե՞ն պատրաստի հաջորդականություն: Որովհետև, գուցե արժե մտորել ոչ թե Ռուսաստանի «համբերության բաժակը» հասկանալու մասին, ոչ թե սպասել, տեսնելու համար՝ կա՞ այդպիսի բաժակ, կա՞ սահման, թե ոչ, այլ ձեռնամուխ լինել դրա ձևավորմանը՝ այն շահերի ու խնդիրների համատեքստում, որ ունի Արցախը:
Գործ ունենք անշուշտ շատ բարդ իրավիճակի հետ, բայց դրանից ուղիներ փնտրելու առանցքային պատասխանատվությունը Արցախի ղեկավարությանն է, և, եթե շատ կարևոր հարցերի համար կա Ռուսաստանի գործողությունների անհրաժեշտությունը, ապա այստեղ էլ՝ դրանք առաջ բերելու, դրանք խթանելու, դրանց մոտիվ ձևավորելու հարցում պատասխանատվությունն Արցախի ղեկավարությանն է: Այլապես, Ռուսաստանի համբերության աստիճանը չափվում է բացառապես ՌԴ շահերի ու հետաքրքրությունների աստիճանով: Իսկ այդ առնչությամբ, ինչպես արտահայտել եմ մի շարք առիթներով, այն հարցերը, որոնք կենսական են արցախահայության համար, կարող են աննշան լինել Ռուսաստանի համար, ինչով էլ բացատրվի անգործությունը: Ամբողջ հարցն այն է, որ, մինչև հասկանալի կամ չափելի լինի Ռուսաստանի համբերության «հատակը», ադրբեջանական սադրանքների վրա հիմնված քաղաքականությունը կարող է հասնել Արցախի «հատակին»:
Հարկ է նկատել, իհարկե, որ Արցախն այդ առումով ունի բավականին սուղ հնարավորություններ, հաշվի առնելով թե միջազգային ճանաչված սուբյեկտի կարգավիճակ չունենալը, թե նաև այն, որ այդ հանգամանքը առավել ծանրանում է ներկայիս աշխարհաքաղաքական դիմակայության պայմաններում: Բայց, դա ընդամենը Արցախի վերնախավի անմիջական պատասխանատվության աստիճանը սրող, բարձրացնող, այլ ոչ նվազեցնող կամ առավել ևս արդարացնող հանգամանք է:
