Անկախության քսաներորդ տարին շատ հետաքրքրական է ստացվում: Գրեթե բոլոր առումներով մենք հասել ենք սահմանին, եզրագծին, իսկ հարցերը գրեթե բոլոր ոլորտներում դրված են կամ-կամ սկզբունքով. կամ մենք արմատական ռեֆորմների ենք ենթարկում մեր բանակն ու փրկում հայ երիտասարդների կյանքը, կամ նրանք շարունակում են մահանալ բանակում, իսկ հանցագործները շարունակում են պաշտպանվել՝ «բանակը մի վարկաբեկեք» տրաֆարետը պարզած, կամ մենք լուրջ պայքար ենք սկսում երկիրը ուտող կոռուպցիայի դեմ, կամ ամիսը մեկ մեզ մի Մարգար Օհանյան են մատուցում, իսկ իրենք վայելում են իշխանության մատուցած բոլոր բարիքներն ու շքեղությունները, կամ մենք մեր կրթական համակարգը արմատական վերափոխման ենք ենթարկում և սկսում ենք կրթել իսկապես անկախության սերունդ` ազատ մտածող, իրավագիտակից, կամ մեր կրթական համակարգը շարունակվում է բարոյալքվել ներկայում և բարոյալքել ապագան, կամ մենք ձևավորում ենք արդարադատության լիարժեք համակարգ, կամ մեր երկրում բանը հասնում է արյան վրեժի ինստիտուտի հաստատմանը, կամ մենք քաղաքական արդիական համակարգ ենք մշակում և քաղաքականություն վարում այդ շրջանակում, կամ առևտրի վերածված քաղաքականությունը մանրադրամ է սարքում մեր երկիրը համաշխարհային քաղաքականության սեղանին:
Հայաստանում չկա մի ոլորտ, չկա մի ուղղություն, մի ճյուղ, որտեղ հարցը դրված չլինի կամ-կամ-ի սկզբունքով: Ու նախախնամության կամքով, թե պարզապես պատմական օրինաչափությամբ՝ այդ ամենը, մեր բոլոր ձախողումներն ու տապալումները, մեր դեգրադացիայի ողբերգական հետևանքները ի հայտ եկան հենց անկախության քսաներորդ տարում: Եվ ինչ ենք մենք արել այս քսան տարվա ընթացքում, որ կուտակել ենք այդքան անկում, այդքան ողբերգություն: Ինչո՞վ ենք մենք զբաղված եղել, ի՞նչով ենք թույլ տվել՝ զբաղվեն մեզ հետ այդ քաղաքական կամ իշխանական էլիտա կոչվածի ներկայացուցիչները: Երբ մենք թվարկում ենք մեր անկախ պետականության ձեռքբերումները, մեր լեզվին միայն անուններ են գալիս, իսկ մնացյալը շարունակում են մնալ երևակայության մեջ, որովհետև մենք միայն անունը, բառն ենք թողել թե՛ անկախությունից, թե՛ Ղարաբաղի պատերազմի հաղթանակից, թե՛ օրենքից, թե՛ Սահմանադրությունից, թե՛ բարոյականությունից, թե՛ արդարադատությունից և արդարությունից, թե՛ ազատությունից, հավասարությունից և եղբայրությունից:
Հայաստանի Սահմանադրությունը երևի պետք է բառարանը դարձնել, որովհետև, բառից բացի, մեր իրական կյանքում ոչինչ չկա, չի մնացել, չեն թողել այն արժեքներից, որոնց վրա կանգնած՝ սկսում էինք պետականության ուղին: Արժեզրկվել են նույնիսկ բառերը, որոնք դուրս են գալիս այնպիսի շուրթերից, որոնք օրվա հիմնական մասը հաշվում են, ասենք, երթուղային գծերից, ռեստորաններից, սուպերմարկետներից ու կազինոներից ստացված եկամուտը, իսկ ընդմիջումներին ազգին են մատուցում այդ գեղեցիկ բառերը:
