Երեկ տեղեկություն է տարածվել, որ Վայքի հիվանդանոցի բժշկուհուն, ում հանցավոր անտարբերության պատճառով ծանր վիճակում հայտնվեց, իսկ մի քանի օր անց էլ մահացավ նորածին երեխան, ծեծի են ենթարկել: Ըստ ամենայնի, գործ ունենք ինքնադատաստանի հետ: Չնայած դեռ այդ տեղեկությունը պաշտոնապես հաստատող տեղեկատվություն չկա, այդուհանդերձ մենք երևի թե պետք է արձանագրենք, որ Հայաստանում մթնոլորտը շիկացած, լարված է այն աստիճանի, որ ինքնադատաստանի տրամադրությունները թևածում են օդում:
Այս օրերին երևի թե մեզանից շատերն են լսել տարբեր մարդկանցից, թե ինչու, օրինակ, բանակում զոհված զինվորների ծնողներից որևէ մեկը պարզապես չի գնում հենց ինքնադատաստանի` տեսնելով, թե ինչպես են համապատասխան մարմինները պարտակում իրենց զավակների սպանությունը, կոծկում իրական մեղավորներին, իրական հանցանքը: Հայաստանում անպատժելիությունը հասել է այն աստիճանի, շարքային քաղաքացու իրավունքի հանդեպ բարձր մակարդակի արհամարհանքը հասել է այն աստիճանի, որ մեզանում ավելի ու ավելի շատ մարդիկ են հակվում ինքնադատաստանի անխուսափելիությանը:
Մինչդեռ սա ամենևին ելք չէ, սա անելանելիությունից բխող հուսահատ քայլ է, որը ընդամենը բռնության շղթա է ծնելու հասարակության մեջ, քաղաքացիական քողարկված պատերազմ է առաջացնելու: Բայց այդ անելանելիությունը գալիս է նրանից, որ իշխանությունը բոլոր մակարդակներում պարզապես այլևս ելք չի թողել շարքային քաղաքացիներին` նրանց մի մասին ներքաշելով իր հանցավոր գործունեության ոլորտ և արդեն իսկ առաջացնելով այդ քաղաքացիական լուրջ հակադրությունը: Ահա այդ մթնոլորտն է, որ հանգեցրել է ինքնադատաստանի անխուսափելիության մտքի գեներացիային, որը մի օր արդեն իրապես վերածվելու է անկասելի շղթայի, քանի դեռ իշխանությունը չի կասեցրել վերից վար տարածվող կոռուպցիոն անտարբերությունն ու արհամարհանքը մարդու, նրա կյանքի, արժանապատվության, նրա իրավունքի հանդեպ:
Իշխանությունը քաղաքացիներին ուղղակի դրդում է արյան վրեժի` չիրականացնելով լիարժեք արդարադատություն ոչ մի հարցում, երկրի, հասարակության կյանքը չդնելով լիարժեք օրինական և իրավական ռելսերի վրա: Սա ամենասարսափելին է, որ կարող է տեղի ունենալ Հայաստանում, և թերևս վերջին ստադիան է այն տոտալ դեգրադացիայի, որին կյանքի բոլոր ոլորտներում իշխանության ապաշնորհ կառավարումը հասցրել է Հայաստանի քսանամյա հանրապետությանը: Վերջապես գոնե այս արյան վրեժի վտանգը պետք է սթափեցնի իշխանությանն ու հասկանալի դարձնի, որ եթե հասնենք նաև անկման այդ վերջին փուլին, ապա դրանից հետո արդեն ո՛չ երկիր է հնարավոր լինելու պահել, ո՛չ ժողովուրդ և ո՛չ էլ իշխանությունը:
