Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը մեկնում է Իրան, որտեղ հանդիպում կունենա իրանցի իր գործընկերոջը: Ավելորդ է խոսել այդ այցի կարեւորության մասին: Թե հատկապես ինչն է շարժառիթը, ևս կարեւոր հարց է: Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը համենայն դեպս վերջին ամիսներին գործնականում բավականաին աշխույժ է առավելապես եվրաատլանտյան ուղղությամբ, իրականացրել է մի քանի այցեր, որոնցից վերջինը մերձբալթյան ուղղությունն էր: Եվ ահա, դրանից հետո Արմեն Գրիգորյանն այցելում է Իրան, մի պետություն, որը պարբերաբար հայտարարում է Կովկասում արտառեգիոնալ խաղացողների ներկայության ընդլայնման առնչությամբ իր մտահոգությունը: Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը մեկնում է մտահոգություն փարատելու՞:
Բայց այստեղ էլ կարող ենք հարց տալ, թե հատկապես ինչ կամ ու՞մ մտահոգությունը՝ Իրանի՞, թե՞ Հայաստանի: Փարատել Իրանի մտահոգությունը և հավաստիացնել, որ Երևանի քաղաքականությունը որևէ կերպ միտված չէ ռեգիոնում խոշոր ուժային կենտրոնների ուժերի այնպիսի հարաբերակցության փոփոխության, որը սպառնալիք կլինի Թեհրանի՞ն, թե՞ Իրանի հետ աշխատանքով փարատել Հայաստանի մտահոգությունը՝ կապված ռեգիոնալ էսկալացիայի ռիսկերի հետ: Ընդհանուր առմամբ, այդօրինակ այցերն ու ընդհանրապես ներկայիս արտաքին ռազմա-քաղաքականությունը թերևս չի կարող լինել մեկ մոտիվով կամ մեկ գլխավոր հանգամանքով պայմանավորված և կա թե Իրանի, թե Հայաստանի մտահոգություն փարատելու խնդիր, բայց շատ կարեւոր է նաև, որ այդ քաղաքականությունը դիտարկվի ոչ միայն ռիսկերի կառավարման, այլ նաև հնարավորությունների օգտագործման համատեքստում: Իսկ այդ առումով էլ ԱԽ քարտուղարի իրանյան այցը ուշադրության է արժանի այն գործընթացի ֆոնին, որ այս օրերին ծավալվում է մի կողմից Իրան-Սաուդյան Արաբիա հարաբերության կարգավորմանն ուղղվածծ աշխատանքով՝ Չինաստանի միջնորդությամբ, և մյուս կողմից Ռուսաստանում սպասվող քառակողմ հանդիպման՝ ՌԴ, Իրան, Թուրքիա, Սիրիա, որը խոշոր հաշվով որոշակիորեն ինքն էլ ածանցված է այն ազդեցությունից, որ կարող է ռեգիոնալ մասշտաբով ունենալ Թեհրան-Ռիյադ կարգավորման գործընթացը:
Օրեր առաջ աննդրադառնալով քառակողմ արտգործնախարարական հանդիպման սպասմանը, Մոսկվայում՝ Սիիրիայի առնչությամբ, կարծիք արտահայտեցի, որ Երեւանն այստեղ պետք է լինի չափազանց ուշադիր, միաժամանակ դրսեւորելով ակտիվ ուշադրություն, կամ այլ կերպ ասած՝ աշխատանքային ուշադրություն: ԱԽ քարտուղարի իրանյան այցը թերեւս հնարավոր է դիտարկել այդ շրջանակում, իհարկե կախված, թե ինչպիսին կլինի արդյունավետությունը: Միեւնույն ժամանակ, այդ ասպեկտների հանրագումարում կա թերեւս առանցքային մի հանգամանք, որի վերաբերյալ եւս առիթ ունեցել եմ արտահայտվել ընթերցողի և լսարանի առաջ: Խոսքն այն մասին է, որ Հայաստանի հույժ կարևոր արտառեգիոնալ դիվանագիտական ուղղությունը կարող է աշխատանքային արդյունավետության ռեժիմում լինել միայն ռեգիոնալ աշխատանքի արդյունավետ հիմքի պայմաններում: Սա օբյեկտիվ իրավիճակ է եւ իրականություն, և Իրանն այդ օբյեկտիվ իրականության համատեքստում Հայաստանի համար անհրաժեշտ բազայի ձեւավորման հիմնական ուղղություններից մեկն է, հաշվի առնելով նաեւ հենց վերը նշված ռեգիոնալ «ճյուղավորումները», որ առկա են Իրանի հիմնարար նշանակության բերումով:
