Մարտի 31-ին Ռուսաստանի նախագահը ստորագրել է արտաքին քաղաքականության նոր հայեցակարգը, որում արձանագրվում է, որ Ռուսաստանն իրեն չի դիտարկում Արևմուտքի թշնամի: Մոսկվայի արտաքին քաղաքական նոր հայեցակարգում նշվում է, որ Ռուսաստանն ակնկալում է Արևմուտքի գիտակցումն առ այն, որ հակամարտությունը ՌԴ հետ անհեռանկար է և Ռուսաստանն ակնկալում է, որ կլինի վերադարձ հավասար ինքնիշխանության և շահերի հանդեպ փոխադարձ հարգանքի վրա հիմնված գործակցության: Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության նոր հայեցակարգի հրապարակումը բավականին հատկանշական է միջազգային իրադարձությունների և մթնոլորտի ներկայիս իրողության պայմաններում: Դրանում ամրագրված հանգամանքը, որ Ռուսաստանն իրեն չի դիտում Արևմուտքի թշնամի, շատերը կարող են ընկալել իբրև զուտ դիվանագիտական ձևականություն, որը քիչ առնչություն ունի գործնական քաղաքականությանը: Այդուհանդերձ, մեծ հարց է, թե որքանով կարող է համարժեք լինել այդօրինակ գնահատականը ուժային կենտրոնների արտաքին քաղաքական կամ ռազմական հայեցակարգային փաստաթղթերի հանդեպ, որքանով համարժեք կլինի դրանք դիտարկել պարզապես ձևականությունների մակարդակում: Բոլոր դեպքերում, իհարկե բավականին բարդ է գնահատել իրադրությունը, առավել ևս Հայաստանից, սակայն դրանում արձանագրումներ են, որոնք կարող են կարևոր լինել բավականին բարդ ռեգիոնում և բավականին խրթին իրավիճակում գտնվող Հայաստանի համար: Մասնավորապես, այն, որ իր արտաքին քաղաքականության հայեցակարգում Ռուսաստանն իրեն չի դիրքավորում որպես Արևմուտքի թշնամի, ասել կուզի՝ Արևմուտքը չի ընկալում որպես թշնամի, թերևս որոշակիորեն ելակետային կարող է լինել Հայաստանի արտաքին քաղաքականության, դիվանագիտության համար, հաշվի առնելով այն նրբերանգները, որոնք կապված են թե Ռուսաստանի, թե Արևմուտքի հետ հարաբերությունների հարցի հետ:
Այլ կերպ ասած, Հայաստանը հարաբերություն կառուցելով Արևմուտքի հետ, ձգտելով այդ հարաբերության սերտացման, ամենևին չի գործակցում Ռուսաստանի թշնամու հետ՝ ընդդեմ Ռուսաստանի, ինչպես փորձում են իրավիճակը ներկայացնել տարբեր թե հայաստանյան, թե ռուսաստանյան տնտեսա-քաղաքական ու հասարակական խմբեր: Ավելին, Հայաստանի համար գործնականում ոչ միայն ընդունելի, այլև մեծ հաշվով կարևորագույն նպատակ է հավասար ինքնիշխանության և շահերի փոխադարձ հարգանքի վրա հիմնված միջազգային հարաբերությունների համակարգը: Միանգամայն հասկանալի է, որ գործնական մակարդակում խոսքը բացարձակապես տարբեր քաշային կատեգորիաների մասին է և մեղմ ասած միամիտ է պատկերացնել, թե համաշխարհային ուժի կենտրոնները հավասարության սկզբունքով են վերաբերելու ավելի փոքր և համեստ ռեսուրսային պաշարով և բազայով սուբյեկտներին: Այդուհանդերձ, այդ պաշարի համեստությունը տվյալ սուբյեկտների համար առավել կարևոր է դարձնում թեկուզ դիվանագիտական, բայց հայեցակարգային ձևակերպումների ներքո առաջացող հնարավորությունները, որոնք թույլ կտան ավելացնել կենսական անհրաժեշտության հարցերի փաստարկելիության աստիճանը և դրանով իսկ՝ նաև հնարավորությունները:
