Իրանի արտգործնախարարության խոսնակն անդրադառնալով Իսրայելի արտգործնախարարի՝ Ադրբեջանի արտգործնախարար Բայրամովի հետ հանդիպումից հետո արած հայտարարությանը, թե պայմանավորվել է Ադրբեջանի հետ Իրանի դեմ միասնական ճակատով պայքարելու հարցում, նշել է, որ Ադրբեջանից ակնկալում են բացատրություն այդ կապակցությամբ: Իրանցի պաշտոնյան հայտարարել է, թե Իսրայելի նախարարի հայտարարությունը ևս մեկ ապացույց է, որ սիոնիստական ռեժիմը Ադրբեջանի տարածքը դիտարկում է Իրանի դեմ չարամիտ գործողությունների հենակետ, ավելացնելով, թե կարծում են, որ Ադրբեջանի կառավարությունը չի հայտնվի Իրանի և Ադրբեջանի ժողովուրդների դեմ գործող ուժերի թակարդում: Նա հիշեցրել է երկու ժողովուրդների պատմական ու կրոնական կապերը, միաժամանակ ասելով, որ Իրանը արել է ամեն ինչ՝ սիոնիստական» ծրագրերը տապալելու համար: Իրանի արտգործնախարարության խոսնակ Քանանիի այդ հայտարարություններում ուշադրության է արժանի Ադրբեջանի ժողովրդի հետ պատմական ու կրոնական կապերի հանգամանքը:
Իրանն ակնարկում է, որ Իսրայելի հետ Իրանի դեմ միասնական ճակատ կազմելու դեպքում Ադրբեջանի կառավարությունը կարող է ստանալ «կրոնական» պատասխան, այլ կերպ ասած՝ Թեհրանը կփորձի աշխուժացնել Ադրբեջանում կրոնական տրամադրությունները: Ինչպես հայտնի է, Ադրբեջանը շիա մահմեդականությամբ երկիր է, ինչը նույնն է Իրանի դեպքում: Միևնույն ժամանակ սակայն, այդ գործոնի ազդեցությունը թերևս բավականին չափազանցված է: Ընդհանրապես, Իրանի և Ադրբեջանի պարագայում իրավիճակն այդ առնչությամբ բավականին հակասական ու հարաբերական է և այդ իմաստով իհարկե առավել էական են քաղաքական ու տնտեսական հետաքրքրությունները, քան էթնոկրոնական շահերը: Այդ առումով, կայունության օգտին կարող է խոսել այն, որ Ադրբեջանի նախագահը թերևս ունի ողջախոհություն պատկերացնելու համար, որ Ադրբեջանն Իրանի դեմ պոլիգոն դարձնելու պարագայում, ավելի հավանական կլինի ոչ թե Իրանի ադրբեջանաբնակ տարածքները «յուրացնելու» արդյունքը, այլ ավիրածությունները, որ կարող են հետևել մեծ ապակայունացմանը: Ալիևին հետ պահողը գործնականում հենց դա է:
Մյուս կողմից, նա իհարկե չի կարող մերժել 44-օրյա պատերազմի գլխավոր պարտատերերից մեկին՝ Իսրայելին, ընդ որում ոչ միայն զուտ իր պարտքի բերումով, այլ նաև աշխարհաքաղաքական իրողությունների, որոնք Բաքվին ևս ստիպում են մանևրել: Ալիևը դրա շրջանակում փորձում է խաղալ, դրա շնորհիվ նաև ակնկալելով խուսանավել Իրանի դեմ պոլիգոն դառնալու հեռանկարից, առավել ևս այն պարագայում, որ էական խնդիրներով է զբաղված Բաքվի վերակացուն՝ Էրդողանը: Իսրայելը ներկայումս փորձում է օգտվել առավելապես հենց այդ՝ Էրդողանի զբաղվածության հանգամանքից: Էրդողանն իհարկե Իսրայելի արտգործնախարարի հայտարարությունից հետո արեց կարևոր ազդակը՝ քանի դեռ ինքը կա, թույլ չի տա Թուրքիան ներքաշել Ռուսաստանի դեմ պատերազմի մեջ: Իսկ, Ադրբեջանը դուրս բերել Իրանի դեմ, կնշանակի պատերազմ հրահրել նաև ՌԴ դեմ, ինչն արդեն անխուսափելի կարող է դարձնել Թուրքիա-ՌԴ բախումը: Ըստ այդմ, Էրդողանի հայտարարությունը գործնականում նաև այն մասին էր, որ թույլ չի տա Ադրբեջանը դարձնել Իրանի դեմ պոլիգոն: Այլ է հարցը, թե Էրդողանի համար դա որքանով է այսպես ասած կարմիր գիծ, և որքանով է նա պարզապես իր մեծ գինն ուզում այդ «թույլտվության» համար, որը ստանալուց հետո Ալիևին կտա հրամանը:
