Հայաստանն ու Հունաստանը ստորագրել են ռազմական գործակցության նոր ծրագիր, որը ենթադրելու է 21 համատեղ միջոցառում՝ 15-ը Հունաստանում և 6-ը Հայաստանում: Միջոցառումների ծրագիրը բազմազան է, մարտական պատրաստականության հարցերից, մինչև ռազմակրթություն:
Հայ-հունական ռազմական գործակցությունն ունի ավելի քան երկու տասնամյակի պատմություն և այն արժեքավոր է ոչ միայն երկկողմ իմաստով, այլ նաև այն հանգամանքի բերումով, որ Հունաստանը ՆԱՏՕ անդամ է: Ըստ այդմ, Հունաստանի հետ Հայաստանի ռազմական գործակցությունը անվտանգության հարցերում բարձրագույն ստանդարտների տիրապետող դաշինքի հետ աշխատանքային առնչության կարևոր մի խողովակ է, ինչը հույժ անհրաժեշտ է հայկական բանակի համար: Դրա անհրաժեշտությունը չափազանց մեծ է առավել ևս այսօր, երբ կան մի շարք իրողություններ, որոնք պայմանավորված են ոչ միայն 44-օրյա պատերազմով և դրա ցավագին հետևանքով, այլ նաև ուկրաինական պատերազմով, որտեղ գործնականում ակնառու է ռազմական կառավարման և կառուցվածքի այսպես ասած սովետա-ռուսական մոդելի տապալումը:
Ռուսաստանն ինքը տարբեր մակարդակներում գործնականում ընդունում է այդ տապալումը և ուկրաինական պատերազմը դիտարկում նաև «դաս սերտելու» տրամաբանության շրջանակում: Բայց, դա իհարկե Ռուսաստանի գործն ու խնդիրն է, իսկ Հայաստանն ունի իր ցավագին դասերը և մոդելային առումով սովետառուսական ռազմակառավարման և կառուցվածքի տապալում էր նաև 44-օրյա պատերազմը, որում հայկական զինուժը փաստացի բախվեց ըստ էության եվրաատլանտյան ստանդարտներով ձևավորված ռազմուժի, իհարկե ոչ միայն ադրբեջանական զինուժի, այլ գործնականում անմիջականորեն նաև թուրքական մասնակցության, նաև իսրայելական աջակցության մասնակցությամբ: Միով բանիվ, խորքային ռեֆորմացիայի հրամայականի առաջ գտնվող հայկական զինուժի համար հույժ կարևոր են բարձր անվտանգային ստանդարտներ տնօրինող ուղղության՝ եվրաատլանտյան ուղղության հետ աշխատանքային փոխհարաբերության բազմազան խողովակները: Ընդ որում, այստեղ հարկ է առանձնացնել և ընդգծել, որ խնդիրը պետք է դնել անմիջական քաղաքական դաշտից դուրս, ու նաև այդ տեսանկյունից է կարևոր Հունաստանի հետ երկկողմ գործակցության խողովակը:
Այսինքն, ՆԱՏՕ ստանդարտների հետ աշխատանքը Հայաստանը չի դիտարկում և չպետք է դիտարկի աշխարհաքաղաքական կողմնորոշման կամ ընտրության համատեքստում: Եվ ոչ այն պատճառով, որ կա Ռուսաստանի խանդի խնդիր:
Առաջին հերթին, կա համաշխարհային պատերազմ, որը աշխարհաքաղաքական իմաստով դեռ շատ վերափոխումներ է բերելու բոլոր ուղղություններով, ըստ այդմ մտնել մեծ անորոշությունների դաշտ, Հայաստանին բոլորովին պետք չէ: Փոխարենը, կա հայ-հունական երկկողմ գործակցության բազմազան ու հարուստ օրակարգը և դրանով ձևավորվող՝ բարձր անվտանգային ստանդարտների հետ մասնագիտական աշխատանքի, այդ կերպ Հայաստանի ԶՈՒ որակական և կառուցվածքային ռեֆորմացիայի խնդրում կարևոր աշխատանքային հնարավորությունը: Հայաստանի համար ներկայումս դա է գերխնդիրը՝ քաղել համաշխարհային արդյունավետ փորձից առավելագույնը, պաշտպանական սեփական խնդիրներում կարողունակությունը բարձրացնելու և ըստ այդմ արդեն հետագա ռազմա-քաղաքական զարգացումներում դիվանագիտական կշիռն ավելացնելու համար:
