Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հեռախոսազրույց է ունեցել ԵԽ նախագահ Շառլ Միշելի հետ: Այդ հեռախոսազրույցից առաջ, կառավարության նիստում, Փաշինյանը անդրադառնալով Լաչինի միջանցքի արգելափակման և Արցախի շուրջ ստեղծված իրավիճակին, հայտարարել էր նաև, որ չնայած Ադրբեջանի ագրեսիվ գործողություններին, Հայաստանն «անհոգնել» շարունակելու է խաղաղությանն ուղղված ջանքն ու հույս կա, որ բանակցային դրական ընթացք կլինի թե Ստեփանակերտ-Բաքու, թե Երևան-Բաքու ձևաչափով: Թե ինչի՞ վրա է Նիկոլ Փաշինյանի հույսը, որն օրեր առաջ խոսում էր էսկալացիայի բարձր ռիսկի մասին, թերևս հայտնի է միայն իրեն: Շառլ Միշելի հետ հեռախոսազրույցը խորացրել կամ ամրացրե՞լ է Հայաստանի վարչապետի հույսը, թե՞ ոչ: Համենայն դեպս, Նիկոլ Փաշինյանը Շառլ Միշելի հետ խոսում է վերջին շաբաթվա ընթացքում արդեն երկրորդ անգամ: Առաջինը մարտի 25-ին էր: Ի դեպ, նույն օրը Միշելը հեռախոսազրույց էր ունեցել Ալիևի հետ: Փաշինյանից հետո ԵԽ նախագահը կխոսի՞ Ալիևի հետ դարձյալ:
Հատկանշական է, որ այս օրերին հերթական անգամ Բաքվում էր ԵՄ հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը և չի բացառվում, որ Միշել-Փաշինյան զրույցը Կլաարի ադրբեջանական այցի և հանդիպումների «շարունակությունն» է, ինչը հիմք է տալիս ենթադրել, որ տեղի են ունենում որոշակի բովանդակության շուրջ հանդիպում իրականացնելու շուրջ քննարկումներ: Այդուհանդերձ, ունենալ դրանց առնչությամբ իրատեսական սպասումներ, թերևս չարժե: Եվ, հույս հայտնելով բանակցային գործընթացի առնչությամբ, Հայաստանի վարչապետը ըստ ամենայնի լավ է պատկերացնում, որ ներկայումս չկա ռեգիոնալ հարցերի արդյունավետ և կայուն քննարկման միջազգային միջավայր և այստեղ շարունակվում է, ու առավել հրատապ է դառնում խճանկարային սկզբունքով աշխատանքային ռեժիմը, ինչի մեջ են թե Հայաստանը, թե նաև Բաքուն: Ի վերջո, որևէ կայուն գործընթացի հեռանկար կարող է ձևավորվել այն դեպքում, երբ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կայացնեն որևէ մեկ հարթակում այն առաջ տանելու հաստատուն որոշում, գան գոնե այդ՝ հարթակի հարցում փոխհամաձայնության: Բայց, գոնե առերևույթ ակնառու է, և դա է հուշում նաև միջազգային իրողությունների տրամաբանությունը, որ Կովկասը հեռու է այդ հարթությունից: Պատճառները տարբեր են, թե սուբյեկտիվ, թե օբյեկտիվ, բայց անկախ ամեն ինչից, այսօր առանցքային կարևորությունը ուժային կենտրոնների հետ երկկողմ աշխատանքի ձևաչափն է, որ գործնականում ձգտում է առաջ տանել Երևանը:
