Մարտի 23-ին տեղի է ունեցել Հայաստանում Ամերիկայի Առևտրի Պալատի տարեկան ընդհանուր ժողովը, որին մասնակցել են նաև Հայաստանի էկոնոմիկայի նախարարն ու փոխվարչապետը: Հայ-ամերիկյան օրակարգի մասին խոսակցությունները Հայաստանում առատ են, կազմում են հասարակական-քաղաքական դիսկուրսի մի զգալի մաս, բայց կարևորագույն հարցն այն է, թե Հայաստանի տնտեսական համակարգում, տնտեսական կառուցվածքում ինչ մաս են կազմում ամերիկյան ներդրումները, հայ-ամերիկյան համատեղ տնտեսական ծրագրերը, որոնք նշանակալի են ոչ միայն ծավալով, այլ նաև իրենց որակով: Այստեղ ահա, պատկերը մեղմ ասած համադրելի չէ այն խոսակցություններին, որ առկա են հասարակական-քաղաքական դիսկուրսում: Դրանց բովանդակությունն էլ զգալիորեն բաժակաճառային է:
Գործնական առումով, հայ-ամերիկյան հարաբերությունը չնայած հրապարակային հայտարարություններին, այդուհանդերձ ունի գործնական և առարկայական ամրության կարիք, որովհետև հնչեղ, երբեմն պաթետիկ խոսքերով չէ, որ պետք է կայանա որևէ միջպետական հարաբերություն, առավել ևս խորանա և ամրանա: Ըստ այդմ, եթե դիտարկելու լինենք օրինակ Հայաստանում Ամերիկայի Առևտրի Պալատի և դրա գործունեության «ուղեծրում» անելիքների հարցը, ապա այստեղ բացի բուն տնտեսական հարաբերությունների կառուցումից, առանցքային նշանակություն պետք է ստանա նաև հայ-ամերիկյան հարաբերության հեռանկարի շուրջ հասարակական-քաղաքական դիսկուրսը առարկայացնելու խնդիրը, հենց նույն տնտեսական հարաբերությունների գործնական կառուցման, այդ կերպ միջպետական կապի խորացման, հայ-ամերիկյան բարեկամության և գործակցության ամրացման համար: Առավել ևս, որ տնտեսության մարդիկ «ի բնե» լինելով պրագմատիկ, ռացիոնալ մտածողության և դիտողունակության կրող, թերևս պետք է առավել քան շահագրգռված լինեն միջավայրի ռացիոնալացման, քննարկումների լրջացման, միֆազերծման հարցում, որովհետև հենց այդ միջավայրում է, որ ձևավորվում են տնտեսական հարաբերությունների ընդլայնման առավել նպաստավոր պայմաններ, ծավալվում առավել իրատեսական քննարկումներ, որոնք շատ հաճախ կարող են իրենց բովանդակությամբ, ուղենիշներով և չափորոշիչներով լինել զգալիորեն համեստ, քան պաթետիկ «խոսույթները», բայց իրենց կշռով, ազդեցությամբ և ներգործությամբ՝ բազմակի ավելի նշանակալի, կարևոր: Այդ իմաստով, ենթադրվում է, որ կառույցը պետք է հայ-ամերիկյան հարաբերության շրջանակում իր առկայությունն ու դերակատարումը դիտարկի առավել լայն համատեքստով և հանձնառության առավել բազմապրոֆիլ տրամաբանությամբ: Այդ կառույցի հանդեպ նույն վերաբերմունքը պետք է ձևավորեն նաև Հայաստանի ու ԱՄՆ պետական պաշտոնյաները, եթե նրանք իրապես ունեն հայ-ամերիկյան հարաբերությունը թեկուզ համեստ մասշտաբով առարկայացնելու, այլ ոչ թե միֆերի ու պաթոսի անհամեստ հմայքին տրվելու մտադրություն:
