Մարտի 24-ին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ընդունել է Հայաստանում Վրաստանի նորանշանակ արտակարգ և լիազոր դեսպան Գիորգի Շարվաշիձեին: Նոր դեսպանին շնորհավորելով առաքելությունը ստաձնելու կապակցությամբ և մաղթելով արդյունավետ աշխատանք, Հայաստանի վարչապետը կարևոր է համարել հայ-վրացական կապերի խորացումը: Դեսպանն իր հերթին հայտնել է դրա ուղղությամբ աշխատելու իր պատրաստակամությունը:
Դիվանագիտական այդ հաղորդագրության շրջանակում ռեգիոնալ կայունությունն ու խաղաղությունը հիշատակվում է «երկուստեք կարևորվելու» մասին մեկ տողով, սակայն հայ-վրացական հարաբերության առումով սա թերևս առանցքային խնդիր է: Ընդ որում, գուցե հնչի հակասական, տարօրինակ, սակայն՝ ռեգիոնալ խաղաղությունն ու կայունությունը հայ-վրացական հարաբերության խորացման թե՛ մոտիվ է, թե՛ նաև նախադրյալ:
Հայաստանն ու Վրաստանն այդ կայունության կենսական շահառու են, և այստեղ ունեն միմյանց հետ աշխատելու մեծ դաշտ և անհրաժեշտություն:
Միևնույն ժամանակ սակայն, Հայաստանն ու Վրաստանը միմյանց հետ կարող են աշխատել, հարաբերությունը խորացնել, սերտացնել և ամրացնել, ու դրանով իսկ նաև ռեգիոնալ խաղաղությանն ամրացնելու համատեղ ներուժ գեներացնել միայն հենց այդ խաղաղության ու կայունության առկայության դեպքում: Ռեգիոնալ ռազմական որևէ էսկալացիա, ընդ որում մասշտաբային համատարած, թե լոկալ, բոլոր դեպքերում հարվածելու է նաև Հայաստան-Վրաստան հարաբերության հեռանկարին: Տրամաբանությունը այստեղ թերևս հարկ է արձանագրել բավականին պարզ: Հայաստանն ու Վրաստանը ունենալով այդ կայունության կենսական շահընկերություն, միաժամանակ ունենալով արտաքին քաղաքականության և ռազմաքաղաքական ճարտարապետության որոշակի և շոշափելի տարբերություններ, ունեն աշխարհաքաղաքական բևեռների և ռեգիոնալ խաղացողների միջև բավականին նուրբ և բազմաշերտ, ընդհուպ հյուսվածքային նրբության մակարդակի մանևրի անհրաժեշտություն: Իսկ այդպիսի հարցեր,, այդպիսի նպատակներ, այդպիսի աշխատանքային ոճ և մարտավարություն կիրառելու համար անհրաժեշտ է առավելագույնս կայուն, հնարավորինս բարձր կառավարելիություն ունեցող խաղաղության միջավայր: Հակառակ դեպքում, թե Հայաստանի, թե Վրաստանի «նավակները» ստանում են պատերին զարնվելու մեծ ռիսկեր, հետևաբար՝ բարդ և նուրբ մանևրը իրականացնելու կարողության կորուստ: Թերևս այդ նրբություններն են պատճառը, որ կարևորագույն խնդիրը դիտարկվում է մեկ տողով, քանի որ այդ խնդրի գործնական լուծումը անշուշտ չի լինելու տողերի կամ բառերի, նախադասությունների և պարբերությունների վիճակագրությամբ: Դա լինելու է գործով, և իրավիճակի նրբությունը այդ գործի համար պահանջված է դարձնում լռությունը:
Քիչ խոսք և շատ գործ՝ ռեգիոնալ կայունության ամեն մի օրը հայ-վրացական հարաբերության սերտացման ուղղությամբ օգտագործելու համար, և այդ կերպ նաև՝ սերտացումից առաջացող նոր էներգիան ռեգիոնալ կայունության և խաղաղության ևս մեկ հավելյալ օր ստանալուն ուղղելու համար:
