Ադրբեջանի քարոզչամեքենայի գլխագրերում հայտնվում են արդեն «մտքեր» այն մասին, թե Հայաստանը սկսում է նոր պատերազմ Ադրբեջանի դեմ: Իհարկե դրանց ներքո տեղեկությունը ընդամենն այն մասին է, որ Հայաստանի զինուժը իբրև թե խախտել է հրադադարն ու կրակել ադրբեջանական դիրքերի ուղղությամբ, բայց մատուցման տոնայնությունը ինքնին պահանջում է ուշադրություն ու աչալրջություն: Այն, որ իբրև թե հայկական կողմից հրադադարի խախտման մասին ադրբեջանական տեղեկությունները միտված են Բաքվի՝ կամ ռազմական շանտաժի քաղաքականությունը սպասարկելուն, կամ որևէ ռազմական սադրանքի այսպես ասած «ալիբի ստեղծելուն, նորություն չէ, բայց, երբ պրոպագանդան սկսում է այդ ապատեղեկությունները մատուցել արդեն այնպիսի գլխագրերով, որտեղ Հայաստանին վերագրվում է ոչ թե հրադադարի խախտում, այլ արդեն «նոր պատերազմ», սա արդեն թերևս այլ աստիճան ու այլ կատեգորիա է: Այդ ֆոնին տեղի է ունենում ԱՄՆ պետքարտուղարի հեռախոսազրույցը Հայաստանի վարչապետի հետ, որի ընթացքում Նիկոլ Փաշինյանը Բլինքենին մտահոգություն է հայտնում Ադրբեջանի ագրեսիվացող հռետորաբանության առնչությամբ:
Հեռախոսազրույցից հետո ԱՄՆ պետքարտուղարը գրառում է արել Թվիթերում, որտեղ նշում է, որ վերահաստատել է կայուն խաղաղության հասնելու հարցում Հայաստանին ու Ադրբեջանին օգնելու ԱՄՆ հանձնառությունը: «Հարավային Կովկասում խաղաղության միակ ճանապարհը դիվանագիտությունն» է, գրառում է արել ԱՄՆ պետքարտուղարը: Դա բավականին բազմիմաստ է հնչում, հատկապես նկատի ունենալով, որ նրա և Հայաստանի վարչապետի հեռախոսազրույցի առնչությամբ տարածած հայտարարությունում, Պետքարտուղարության ներկայացուցիչ Վեդանտ Պատելը նշել է, որ պետքարտուղար Բլինքենը «շնորհակալություն է հայտնել վարչապետ Փաշինյանին խաղաղությանն ուղղված Հայաստանի շարունակական հանձնառության համար և կոչ է արել կոնկրետ քայլեր ձեռնարկել՝ չլուծված հարցերի լուծումներ գտնելու համար»: Ի՞նչ քայլերի մասին է խոսքն ու արդյո՞ք առաջիկայում պետքարտուղարը նույնպիսի կոչ կանի նաև Ադրբեջանի նախագահ Ալիևին, որն իր պրոպագանդայի միջոցով կարծես թե սկսում է «հասարակությանը պատերազմի պատրաստելու» մի գործընթաց:
Խաղաղության ճանապարհը իհարկե դիվանագիտությունն է, բայց ամբողջ հարցն այն է, թե ով կամ ովքե՞ր են շահագրգռված քայլել հենց դիվանագիտության ճանապարհով, այլ ոչ թե պատերազմի, ուժի, և այդ ճանապարհով քայլողներին կոնկրետ ինչ գին ու պատասխանատվություն է սպասում: Այլապես, բավականին տարօրինակ ու տարակուսելի է, որ, ուկրաինական ուղղությամբ օրինակ պատերազմի ճաապարհով «քայլած» Ռուսաստանի հանդեպ պատասխանատվության մեխանիզմը աշխատեց աներկբա, այդ թվում կանխավ ազդարարումով՝ որ աշխատելու է անկասելի, իսկ ահա պատերազմի ճանապարհից այդպես էլ ըստ էության դուրս չեկող Ադրբեջանի առնչությամբ գործնականում չկա ոչինչ: Իրավիճակը իհարկե քաղաքական շահերի և մոտիվների համատեքստում հասկանալի է բավականաչափ, բայց տվյալ պարագայում խնդիրն այն է, որ դիվանագիտությամբ խաղաղության հասնելու մասին որևէ հայտարարություն որևէ ուժային կենտրոնի չի ազատի Կովկասում բռնության ծավալման որևէ նոր ալիքից, որի պատասխանատուն լինելու է թե Ադրբեջանը, թե նրանք, ովքեր կարող էին, ունեին նրա ձեռքը բռնելու բավարար ներուժ և լծակ, սակայն գործնականում առաջնորդվեցին նրա ձեռքով սեփական հարցեր լուծելու տրամաբանությամբ:
