Հինգշաբթի երեկոյան հեռախոսազրույց է կայացել Ռուսաստանի և Ադրբեջանի նախագահների միջև:
Կրեմլի պաշտոնական կայքէջի փոխանցմամբ, Վլադիմիր Պուտինը և Իլհամ Ալիևը «քննարկել են գործնական միջոցները՝ ուղղված Ռուսաստանի, Ադրբեջանի և Հայաստանի առաջնորդների հայտնի եռակողմ հայտարարություններին համապատասխան Հարավային Կովկասում անվտանգության և կայունության ապահովմանը»:
Մտքեր են փոխանակվել նաև տարածաշրջանում տրանսպորտային-լոգիստիկ և տնտեսական կապերի զարգացման հարցերի շուրջ, ասված է հաղորդագրությունում:
Ավելի ուշ նույն հաղորդագրությունը տարածել է ադրբեջանական կողմը:
Քաղաքագետ Անդրիաս Ղուկասյանի կարծիքով՝ հաշվի առնելով ստեղծված իրավիճակը՝ Եվրամիության կողմից ընդունված բանաձևերը,որոնք հօգուտ Բաքվի չեն, մեծ է հավանականությունը, որ Ադրբեջանը հակված կլինի գնալ ռուսական միջնորդությամբ կարգավորմանն ու Մոսկվայի հովանու ներքո խաղաղության պայմանագրի կնքմանը։
Ըստ մեր զրուցակցի՝ նույն սցենարով կգնա նաև Հայաստանը.«Ես կարծում եմ, որ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը ռուսական դիրքորոշում, քաղաքական հայացքներ ունեցող սուբյեկտ է»,-«Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Այդ դեպքում ինչո՞վ է պայմանավորված Հայաստանի ու Ռուսաստանի միջև վերջին շրջանում առկա հռետորաբանությունը։
Հիշեցնենք, որ Փաշինյանը կառավարության վերջին նիստի ընթացքում հայտարարեց, որ եթե Ռուսաստանն ինչ-ինչ պատճառներով ի վիճակի չէ ապահովել արցախահայերի անվտանգությունը, ինչն ամրագրված է նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրում, ապա հենց ինքը պետք է դիմի ԱՄԿ Անվտանգության խորհուրդ։ Դրան հաջորդեց ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովայի բավականին նյարդային արձագանքն առ այն, որ ՌԴ պարտավորությունները հստակ ամրագրված են նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրում։ Ռուս դիվանագետը նաև ընդգծել է, որ Հայաստանի ղեկավարության հայտարարությունները պաշտոնական Մոսկվան դիտարկում է որպես «հոկտեմբերին Եվրամիության հովանու ներքո անցկացված Պրահայի գագաթնաժողովում վերցված գծի շարունակություն». – «Այդ պատճառով էլ Հայաստանի ղեկավարության խղճին ենք թողնում Լեռնային Ղարաբաղի ճակատագիրը երրորդ կողմի վրա բարդելու փորձերը»։
Անդրադառնալով վերը նշվածին Անդրիաս Ղուկասյանն ասաց. «Իսկապես վիճակը լարված է։ Արցախում այս օրերին ադրբեջանական զորքերի կուտակում է առկա։ Եվ այս կոնտեքստում արդիական է հարցը, թե որն է Ռուսաստանի Դաշնության դիրքորոշումն այս ամենի նկատմամբ։ Բնականաբար առաջանում է նաև երկրորդ հարցը։Եթե Ռուսաստանն ի վիճակի չէ կամ ցանկություն չունի, իր պլանների մեջ չի մտնում հայերի պաշտպանությունը, այդ դեպքում ի՞նչ պետք է անի հայկական կողմը։ Ակնհայտ է, որ պետք է խնդիրը հանձնի ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդին։ Այսինքն՝ այս դեպքում այդ հռետորաբանությունը յուրահատուկ կամ արտասավոր չէ»,-նկատեց նա։
Ղուկասյանի խոսքերով՝ ռուսական կողմի արձագանքն էլ այն է, որ դա հակասում է ձեռք բերված պայմանավորվածություններին, ինչը ևս հասկանալի է. «Այս իրավիճակում Ռուսաստանը փորձում է իր հարաբերությունները մի կողմից չփչացնել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ, մյուս կողմից՝ հեռու մնալ պատասխանատվությունից՝ հնարավոր բացասական սցենարների դեպքում»։
Դիտարկմանը, թե նկատելի է, որ ի տարբերություն Ադրբեջանի, Թուրքիան մեղմացրել է իր հռետորաբանությունը Հայաստանի նկատմամբ, քաղաքագետը պատասխանեց.«Չեմ կարծում, որ դա էական փոփոխություն է։ Մայիսի 14-ին պետք է Թուրքիայում ընտրություններ լինեն, որից հետո, իմ կանխատեսումն այն է, որ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը պարզապես իրեն կհայտարարի Թուրքիայի ղեկավար՝ անկախ նրանից, թե ինչ կլինեն ընտրությունների արդյունքները»։
Ըստ մեր զրուցակցի՝ Թուրքիայում այնքան խորն են իշխանության չարաշահման խնդիրները, որ իշխող քաղաքական ուժը պարզապես չի կարող ընտրություններով իշխանությունը զիջել ընդդիմությանը.«Եվ իշխանության յուրացումը Թուրքիայում գրեթե անխուսափելի է»,-եզրափակեց նա։
