Երեւանի քաղաքապետ Հրաչյա Սարգսյանի հրաժարականից հետո իշխանությունը կգնա՞ Ավագանու արտահերթ ընտրության, թե՞ կառաջնորդվի այն տարբերակով, որի մասին գրվել է մամուլում՝ Հրաչյա Սարգսյանի փոխարեն ավագանին քաղաքապետ կընտրի փոխքաղաքապետ Տիգրան Ավինյանին, որն էլ այդ պաշտոնում առավել ինտենսիվ կպատրաստվի 2023 թվականի սեպտեմբերին սպասվող՝ Ավագանու, դե ֆակտո քաղաքապետի հերթական ընտրությանը: Քաղաքական իմաստով, մեծամասնության համար խնդիրը 40 տոկոսն է, որը ըստ օրենքի կտա արդեն Ավագանում մեծամասնություն կազմելու հնարավորություն՝ բոնուսի շնորհիվ, որ հատկացվում է 40 տոկոսից ավելի հավաքած ուժի համար:
Բայց, ներկայիս ներքաղաքական եւ հասարակական իրավիճակում 40 տոկոսը գործող իշխանության համար զգալի խնդիր է, հատկապես, եթե խոսքը ՏԻՄ ընտրության մասին է: Եթե իշխանությանը օգնության գա խորհրդարանական ընդդիմություն-նախկին իշխող համակարգը եւ Երեւանի ընտրությունը սրի համապետական ընտրության տրամաբանությամբ, իշխանությունը կստանա իր համար առավելագույն հարմարավետ դաշտում խաղալու հնարավորություն, ինչպես 2021 թվականին: Այդ ժամանակ հնարավոր եղավ ապահովել 51 տոկոս, իսկ Երեւանի պարագայում կբավականացնի անգամ 40-ը՝ մեծամասնություն եւ քաղաքապետ ունենալու համար:
Եթե խորհրդարանական ընդդիմությունը չմատուցի այդ «ծառայությունը» գործող իշխանությանը, չմասնակցի ընտրությանը, կամ մասնակցի առավելապես տեղական ինքնակառավարման հնարավորինս ապաքաղաքական դիրքերից, ապա այդ դեպքում կամ իշխանությունն ինքը պետք է ներքաշի այդ ընդդիմությանը իր համար հարմարավետ դաշտ, կամ պետք է կաշվից դուրս գա 40 տոկոս վստահության հասնելու համար՝ միաժամանակ չդիմելով մեթոդների, որոնք կարող են ավելորդ խնդիրներ առաջացնել այսպես ասած ժողովրդավարական գնահատականի իմաստով: Ի դեպ, այդ առումով ուշադրության է արժանի «բանակում հինգերորդ շարասյան» մասին վարչապետի առաջ քաշած թեման, որ դրսեւորում է ծավալման միտումներ, ու այդ թեմայի շրջանակում նաեւ քաղաքապետի հրաժարականի բավականին արագ ծավալումը: Սա իհարկե աներկբա կապակցվածության վկայություն չէ, բայց ունի ժամանակագրական եւ տողատակային ուշագրավություն:
