Գերմանիայի հայ համայնքի հետ հանդիպմանը վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը պատասխանելով իր հրաժարականի վերաբերյալ հարցին, վերստին կրկնել է միտքը, որ «փողոցում չի գցի» հանրության տված մանդատը և չի փախչի պատասանատվությունից: Այս թեման իսկապես բավականին կարևոր է, և այն ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարական տալու կամ իշխանություն պահելու մասին է, այլ իշխանության հարց որոշելու հանրային իրավունքի, կամքի ու կարողության: Ի վերջո, եթե փոքր ինչ կոնցեպտուալ-փիլիսոփայական դիտարկենք խնդիրը, պետք է թերևս արձանագրել, որ՝ ոչ մի իշխանություն չի հեռանում ինքնին, եթե չկա այն հեռացնողը: Բոլոր իշխանություններն էլ ձգտում են իրենց դիրքերը պահպանելու, և այստեղ իշխանության հարց է, ոչ թե մեկ անձի:
Նիկոլ Փաշինյանը չէ իշխանությունը, ինչպես որ իշխանությունը երբեք չի եղել Լևոն Տեր-Պետրոսյանինը, Ռոբերտ Քոչարյանինը կամ Սերժ Սարգսյանինը: Իշխանությունը՝ ցանկացած, համակարգ է, բազմաթիվ մեծ ու փոքր շահառուներով, ու այդ շահերը միշտ չէ և ամբողջապպես չէ, որ գտնվում են օրինականության և իրավականության դաշտում: Եթե իշխանության խնդիրը չի դիտարկվում իր այդ բազմերանգության և բարդության շրջանակում, այն դառնում է անլուծելի, իսկ ժամանակի ընթացքում ի հայտ են գալիս լուծումներ, որոնք պարունակում են գոյություն ունեցող համակարգը քանդելու ռեսուրս, կամ կազմալուծելու ռեսուրս, բայց զուրկ են լինում այլընտրանքային համակարգ կամ համակարգեր ձևավորելու կարողությունից: Այստեղ է, որ իշխանության խնդրի լուծումը պետք է ձևավորվի հանրային իրավունքը, կամքն ու կարողությունը մեկտեղող համակարգով, այլ ոչ թե մեկ անձի գնալու կամ մնալու տրամաբանության շուրջ, որպեսզի հասարակությունը լուծելով որևէ իշխանության հեռանալու հարց, այդպիսով իր համար ձևավորի պետության համար կարրևորագույն հարցեր լուծելու համակարգային նախադրյալներ:
Հակառակ պարագայում մենք ստանում ենք անձակենտրոն քաղաքական գործընթացներ, որոնք առավելագույնը լուծում են անձերի, այլ ոչ թե պետության համար կարևոր խնդիրներ: Այդպիսով, իշխանության հարց լուծելու հանրային իրավունքի, կամքի և կարողության համակարգային կապիտալիզացիան է Հայաստանի քաղաքական առաջնահերթություններից, հրամայականներից մեկը, որի պարագայում Հայաստանի ներքաղաքական կյանքը կբարձրանա որակապես նոր աստիճանի, և որակապես նոր աստիճանի կբարձրանա նաև Հայաստանի կառավարման համակարգի արդյունավետությունը:
