Հայաստանի վարչապետն ու Ադրբեջանի նախագահը ԱՄՆ պետքարտուղարի հովանու ներքո Մյունխենում հանդիպեցին իրենց մայրաքաղաքներում՝ ՌԴ ԱԳՆ հատուկ ներկայացուցիչ Խովաևին ընդունելուց օրեր անց: Իսկ այդ ընդունելությունները ուշագրավ էին նրանով, որ Խովաևի Երևանում և Բաքվում գտնվելու օրերին տեղի ունեցան Լավրով-Միրզոյան և Պապիկյան-Շոյգու հեռախոսազրույցները, ինչպես նաև Պուտին-Ալիև հեռախոսազրույցը: ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Զախարովան էլ հայտարարեց, որ Խովաևն ունեցել է օգտակար այցեր, որոնց մանրամասները չի բարձրաձայնում թեմայի զգայունությունից ելնելով: Այդ ընթացքում, զուգահեռ, տեղի ունեցավ Հայաստանի արտգործնախարարի այցը Անկարա, ինչ որ իմաստով անսպասելի:
Ի վերջո, Երևանի օգնությունը երկրաշարժից տուժած Թուրքիային, ամենևին չէր ենթադրում կամ չէր առաջացնում նաև արտգործնախարարի այցի ակնկալիք, հետևաբար այդ այցը թերևս եղել է ոչ թե պարզապես ժեստ ու տրամաբանական շարունակություն, այլ իրավիճակի համատեքստում կատարված արդեն կոնկրետ քաղաքական քայլ: Դրա հաջորդ օրն էլ Հայաստանի վարչապետը հայտարարեց, որ նախօրեին՝ այսինքն արտգործնախարարի Թուրքիա կատարած այցի օրը, ավարտել են խաղաղության պայմանագրի նախագծի շուրջ աշխատանքի հերթական փուլի Հայաստանի գործը և մշակված նախագիծը փոխանցել Ադրբեջանին ու համանախագահ երկրներին:
Ենթադրվում է, որ Ադրբեջանին փոխանցել են Թուրքիայի միջոցով, այլ կերպ ասած՝ փոխանցել են նաև Թուրքիային: Թուրքիան միշտ է եղել բանակցային գործընթացի ոչ ֆորմալ էական կողմ, սա ակնառու է նաև գաղտնազերծված փաստաթղթերից ու նախկին համանախագահների պատումներից և հուշերից: Վաշինգտոնի հովանու ներքո հանդիպումը այս շղթայի մեջ է, թե՞ այդ շղթայի դեմ, սա իհարկե բավականին բարդ է ասել: Մյունխենից հետո պետքարտուղար Բլինքենը մեկնելու է Թուրքիա, հետո՝ Հունաստան: Հայտնի է հույն-թուրքական հարաբերության լարվածությունը, ինչի ֆոնին սակայն երկրաշարժի առիթով ցավակցել, օգնություն է առաքել նաև Հունաստանը, և Թուրքիա մեկնել է նաև Հունաստանի արտգործնախարարը:
Բավականին բարդ խճանկարի համապատկերում էլ տեղի է ունենում Բլինքենի հովանու ներքո Փաշինյան-Ալիև հանդիպումը, ինչին նախորդել էր ՌԴ հայտարարությունն այն մասին, որ Մոսկվան պատրաստ է Հայաստանի և Ադրբեջանի ցանկության դեպքում կազմակերպել հանդիպում խաղաղության պայմանագիրը քննարկելու համար:
Երևանն ու Բաքուն փաստացի խաղում են բոլոր դաշտերում: Սա նվազագույն մի անհրաժեշտություն է, քանի որ, խորքային իմաստով, խաղում են բոլոր ուժային կենտրոնները և Երևանն ու Բաքուն չունեն նրանցից որևէ մեկի խաղը մերժելու հնարավորություն, և թերևս ունեն դա չանելու ողջախոհություն: Չկա այլ տարբերակ և այստեղ ոչ թե նյարդերի, այլ ռեսուրսների պայքար է, սկսած ժամանակից, մինչև տնտեսական, սոցիալ-հոգեբանական, նաև ինստիտուցիոնալ: Այլ կերպ ասած, միմյանց մաշելու Ռուսաստանի և ԱՄՆ դիմակայությունը մեծ հաշվով սկսել է իր ներգործությունը հայ-ադրբեջանական հակամարտության վրա և կամա, թե ակամա, Հայաստանն ու Ադրբեջանն էլ հայտնվել են «միմյանց մաշելու» ռեժիմում: Իհարկե այդ իմաստով Ադրբեջանի պարագայում պատկերը հարաբերական է, քանի որ Բաքուն ունի անհամեմատ մեծ ռեսուրսային առավելություն, բայց այս դեպքում Երևանի «չմաշվելն» է Բաքվի համար ստանում «մաշվելու» որոշակի իմաստ և նշանակություն:
