Սա սկզբունքային հարց է, պետք է գնանք մինչև վերջ, հայտարարել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Ջերմուկում անցկացված Հակակոռուպցիոն խորհրդի նիստի ընթացքում: Դրան մասնակցել են պետական պաշտոնյաներ, քաղաքացիական կառույցների ներկայացուցիչներ: Թեման հրատապ է դարձրել 2022 թվականին Հայաստանի կոռուպցիայի դեմ պայքարի համաթվի նվազումը: Նվազումն իհարկե երեք կետով է, սակայն հաշվի առնելով մի շարք հանգամանքներ, այդ թվում և 2018-ից հետո հնչող հայտարարությունները, անգամ շոշափելի առաջընթացի բացակայությունը Հայաստանում պետք է լինի մտահոգիչ, ուր մնաց երեք կետով նահանջը: Ի վերջո, հարկ է արձանագրել, որ 2018 թվականից հետո ձևավորված քաղաքական իշխանության «գաղափարական» առանցքը ըստ էության հենց կոռուպցիայի դեմ պայքարն է, այսպես ասած հակակոռուպցիականությունը, առավել ևս, երբ իշխանությունը հայտարարել է «իզմերի» բացակայության մասին: Եվ հիմա, փաստորեն, տեղի է ունենում նաև նահանջ գլխավոր «գաղափարական» առանցքից, այսինքն նաև «հակակոռուպցիոնիզմի» բացակայության տանող միտում: Ծայրահեղացնել անշուշտ պետք չէ, սակայն հարցը բոլորովին այլ հարթության վրա է, որովհետև որպես կանոն ծայրահեղությունները ձևավորվում են ժամանակի ընթացքում, երբ խնդիրները և իրերը ժամանակի ընթացքում չեն կոչվում իրենց անունով: Իսկ այստեղ կա առանցքային մի հանգամանք, որի մասին հարկ է խոսել:
Հայաստանում քաղաքական ռեֆորմացիայի բացակայությունը ըստ էության պահպանում է դեռևս նախկին կառավարող համակարգի ժամանակ ձևավորված՝ իշխանության բանաձևի առանցքային «մոդուլը», որն է՝ կապիտալի և իշխանության «համադրելի» գոյություն: Այլ կերպ ասած, քաղաքական իշխանության դիրքերի ամրությունը էապես պայմանավորվում է առկա քաղաքական խնդիրներին համարժեք և համադրելի կապիտալի առկայությամբ: Երբ այն չկա, առաջանում են քաղաքական անկանխատեսելիության ռիսկեր: Դրա լուծումը քաղաքական համակարգի ռեֆորմացիան է, որը սակայն իր հերթին պահանջում է նաև կառուպցիայի դեմ պայքար: Սակայն, այստեղ էլ ահա ի հայտ է գալիս իշխանոթյան շարունակվող «բանաձևի» հանգամանքը: Իսկ դրա շրջանակում, ներկայիս իշխանությունը պետք է ձևավորի իր կապիտալի կայուն բազան, հատկապես նկատի ունենալով այն, որ կապիտալի ահռելի բազայի վրա է հիմնված ընդդիմությունը՝ նախկին իշխանությունը: Այս հարաբերակցությունն ինքնին պահպանում է քաղաքական մոտիվացիաներ, որոնք իրենց հերթին բարձր են պահում կոռուպցիոն ռիսկը: Տեղի է ունենում երկփեղկում: Մի կողմից կոռուպցիայի դեմ պայքարը ըստ էության ներկայիս քաղաքական իշխանության «նույնականացման քարտի» գործնականում միակ չափանիշն է, մյուս կողմից տնտեսա-քաղաքական համակարգային իրողություններն այնպիսին են, որ բարձր է մնում քաղաքական իշխանության և կապիտալի համադրելիության «օբյեկտիվ» պահանջվածությունը, առնվազն այնքան, որքան է այսպես ասած առաջատար ընդդիմության ու կապիտալի համադրվածության աստիճանը:
