Հայաստանի կառավարությունը շարունակում է ոգևորությամբ ներկայացնել 2022 թվականի տնտեսական պատկերը, որն աչքի է ընկնում իրապես տպավորիչ վիճակագրությամբ: Հարցն այն է սակայն, որ վիճակագրության տպավորիչ պատկերի ֆոնին, տնտեսական քաղաքականությունն աչքի չի ընկնում նույնքան տպավորիչ որակով: Եվ դա վերաբերում է նաև պետական տարատեսակ ինստիտուտների, կառույցների աշխատանքին, որոնք այս կամ այն կերպ շփվում են տնտեսվարողների հետ՝ լինի հարկահավաքություն, թե զանազան այլ գործունեության տեսակներ: Այո, նախորդ կառավարման համակարգի համեմատ էապես նվազել է բիզնեսի, տնտեսվարման հանդեպ համակարգային մամլիչի առկայությունը՝ թե հոգեբանական, թե վարչահրամայական՝ քաղաքական ասպեկտներով: Դա իհարկե լավ է, սակայն դա մեղմ ասած քիչ է տնտեսական քաղաքականության որակական փոփոխության մասին խոսելու համար:
Հայկական բիզնեսը շարունակում է հարաբերվել մի պետական համակարգի հետ՝ անհրաժեշտոության դեպքում իհարկե, որը չունի խորքային ռազմավարական հայեցակարգ և քաղաքականություն: Պարզապես, եթե նախկինում կար քաղաքական նկատառումներով և բիզնես-իշխանություն սերտաճածության հետևանքով առկա մամլիչ, այսօր այն չկա: Բայց, եթե դա չկա, դեռ չի նշանակում, որ կա հայեցակարգային տնտեսական քաղաքականություն՝ սկսած պետական ինստիտուտներ-բիզնես հարաբերության որակից, մինչև տնտեսվարողների, ներդրողների համար հայեցակարգային հեռանկարների մատուցում:
Կա հախուռն «էստի համացեքի» տրամաբանություն, երբ օրինակ էկոնոմիկայի նախարարը կարող է անձամբ ընդունել ընդամենը ջերմոցային տնտեսության բիզնես ծրագիր ունեցող արտասահմանցի ներդրողների՝ և իհարկե շատ լավ է անում, կամ ազգային հետաքրքրությունների հիմնադրամն իր դուստր ձեռնարկությամբ կարող է ֆինանսավորել ընդամենը ելակի արտադրության ծրագիր՝ և էլի լավ է անում, բայց երկրում կարող է բացակայել տնտեսության զարգացման ռազմավարական հեռանկար ու հայեցակարգ: Իսկ հախուռն գործողությունները, միտված ցանկացած ծավալի ու տեսակի ներդրումային մտադրությունն ու տրամադրվածությունը պահելուն՝ ողջունելի լինելով պահի, կարճաժամկետ տրամաբանության իմաստով, խիստ անբավարար են Հայաստանի պետական մարտահրավերների ծավալին և դինամիկային համարժեք տնտեսական պատվանդան ձևավորելու համար: Այլապես, 2022-ի վիճակագրական պատկերում Հայաստանի տնտեսական քաղաքականության լուման չափազանց փոքր է, իսկ «ուղեկից քամիները» միշտ չէ, որ կարող են փչել ցանկալի ուղղությամբ:
