Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովի հայտարարությունները, որոնք ըստ էության բովանդակային առումով չէին պարունակում որևէ նոր բան, սակայն շեշտադրումների և ժամանակագրական առումով «փոթորկել» են հայաստանյան հասարակական կյանքը, բացահայտեցին այդ կյանքի գլխավոր բացերից և արատներից մեկը. ինստիտուցիոնալ վակուումը, որը Հայաստանը զրկում է օրակարգային կայուն ուղենիշներից և կարող է մի ամբողջ հասարակական-քաղաքական միջավայր մի ակնթարթում, մի հայտարարությամբ տանել ցանկացած ուղղությամբ:
Լավրովը կամա, թե ակամա արեց հենց դա, փաստացի մեծ «բանավեճ» բացելով կամ հրահրելով հայաստանյան հասարակական-քաղաքական, տեղեկատվա-փորձագիտական միջավայրում, որտեղ մի մասը Լավրովին է ապացուցում ինչ-որ բան, մյուս մասը ինչ-որ բան է ապացուցում Լավրովին ինչ-որ բան ապացուցողներին, ու այդպես շարունակ: Իսկ այդ ամենում ըստ էության չկա բան, որն «ի սկզբանե» էր, այսինքն չկա առարկա, չկա օրակարգային այն ուղենիշը, որը համարժեք է Հայաստանի այսօրվա և վաղվա խնդիրներին:
Դա անշուշտ չի նշանակում, թե անուշադրության պետք է մատնվի Հայաստանի անցյալին վերաբերող հարցերի դաշտը, առավել ևս, որ այսօրվա խնդիրները գալիս են հենց այդ դաշտից: Սակայն, ամբողջ հարցն այն է, որ այդ խնդիրները պետք է դիտարկվեն այսօրվա և ապագայի մարտահրավերների և օրակարգային հարցերի համատեքստում, պատճառահետևանքային բովանդակային լրջության պայմաններում, որպեսզի դրանց քննարկումը բերի ոչ թե միմյանց ինչ որ բան ապացուցելու հարցում հաջողության ինքնագոհության, այլ առկա խորքային խնդիրների շուրջ մտքերի գեներացման և լուծումների ու զարգացման սցենարների առարկայական քննարկումների, բովանդակային բանավեճի, որտեղ կարող է «օգտագործվել» նաև Լավրովն իր հայտարարություններով, այլ ոչ թե Լավրովը իր հայտարարություններով «օգտագործի» Հայաստանի հանրությանը՝ հայտնի չէ, թե Հայաստանում կամ դրանից դուրս ինչ խնդիրներ լուծելու համար:
