ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենը Լուի Լ. Բոնոյին նշանակել է Կովկասում բանակցային հարցերով ավագ խորհրդական: Ինչպես հայտնի է, այդ կարգավիճակը ենթադրում է նաեւ համանախագահություն Մինսկի խմբում, թեեւ համանախագահության ձեւաչափն այս պահին փաստացի չի գործում, թեեւ՝ լուծարված էլ չէ: Նորանշանակ դիվանագետը փոխարինել է Ֆիլիպ Ռիքերին, որը ինքն էլ պաշտոնավարեց համեմատաբար նորանշանակության շրջանակում: Ռիքերը նշանակվել էր օգոստոսին՝ 2022 թվականի, եւ պաշտոնը թողեց դեկտեմբերին: Այսինքն, Ֆիլիպ Ռիքերը պաշտոնավարեց ընդամենը չորս ամիս:
Ինչու՞ պետքարտուղար Բլինքենը որոշեց փոխարինել նրան, հայտնի չէ, այդ որոշումը չի մանրամասնվել: Կովկասի հարցերի նոր բանակցողի նշանակումը ուշադրության է արժանի առնվազն երկու հանգամանքով: Լուի Լ. Բոնոն եղել է Սուրբ Աթոռում՝ Վատիկանում ԱՄՆ գործերի ժամանակավոր հավատարմատար: Վատիկանի դերակատարությունը միջազգային գործընթացներում, չափազանց նուրբ է, լատենտ, սակայն շատ կարեւոր ու էական, ինչի վկայությունն է օրինակ նաեւ այն, որ 44-օրյա պատերազմից հետո Ադրբեջանը գնաց Վատիկանի հետ իր հարաբերությունն առավել սերտացնելու եւ կայացրեց Սուրբ Աթոռում դեսպանատուն հիմնելու որոշում: Իհարկե այդ ամենը չի նշանակում, որ ԱՄՆ պետքարտուղարի որոշումը՝ Լուի Բոնոյին Կովկասի հարցերի նոր բանակցող նշանակելու առնչությամբ, անմիջականորեն պայմանավորված է հնց այդ հանգամանքով, սակայն դիվանագետի ընտրության առումով ուշադրության է արժանի նրա աշխատանքային այդ դրվագը:
Մյուսը, որ դարձյալ ուշագրավ է, Բոնոյի դիվանագիտական «մասնագիտացումն» է: Նա աշխատել է ատոմային էներգիայի միջազգային գործակալությունում ԱՄՆ ներկայացուցիչ, նաեւ եղել է պետքարտուղարի տեղակալ տնտեսական եւ բիզնես հարցերով: Այսինքն, Կովկասի հարցերի նոր բանակցողը կամ Մինսկի խմբի նոր համանախագահը ունի «տնտեսական դիվանագիտության» մասնագիտացում: Իսկ սա ուշադրության է արժանի նրանով, որ ԱՄՆ հենց այդ «մասմնագիտության» տեր դիվանագետ էր ընտրել նաեւ Հայաստանում իր նոր դեսպանի պաշտոնում եւ Քրիստինա Քվիենը արդեն տվել է նոր դեսպանի երդումն ու շուտով ձեռնմուխ կլինի իր պաշտոնավարմանը: Բարդ է ասել, կա՞ երկու առանցքային դիվանագետների ընտրության հարցում մեթոդաբանական կապ՝ «տնտեսական» մասնագիտացման տեսանկյունից, բայց հանգամանքը իսկապես ուշագրավ է, եթե հաշվի առնենք այն, որ ներկայումս ռեգիոնալ իրողությունների խորքային տողատակերում նաեւ տնտեսական գործընթացներ են, տնտեսական ռազմավարական մոտիվներ, այդ թվում նաեւ հայ-ադրբեջանական հակամարտության ներկայիս՝ հետպատերազմական փուլում:
