Հայաստանում ԵՄ դիտորդական առաքելության վերաբերյալ որոշման առնչությամբ ծավալվել են բազում քննարկումներ և կա նաև ընդդիմախոսություն, որի վրա հատկապես յուղ լցրեց ՌԴ ԱԳՆ հայտնի արձագանքը, թե ԵՄ դիտորդների ներկայությամբ Հայաստանը սրում է մարտահրավերները ՌԴ դեմ և այդ կերպ կարող է ստանալ անկայունություն: Եթե Ռուսաստանը Հարավային Կովկասում լինել արդյունավետ մոդերատոր՝ մի կողմ դնենք այդ մոդերատորության բովանդակային և արժեհամակարգային հանգամանքը, և դիտարկենք զուտ արդյունավետությունը, ասել կուզի՝ կարողունակությունը, ապա ընդդիմախոսությունը կլիներ արդարացի:
Այսինքն, կնշանակեր, որ Հայաստանում գնում է ՌԴ դեմ ու կպատժվի դրա համար: Բայց, Հայաստանը չի գնում ՌԴ դեմ, Հայաստանն աշխատում է այլ, այդ թվում Եվրամիության գործընկերների հետ, որպեսզի լրացնի այն բացերը, որոնք առաջանում են Ռուսաստանի կարողունակության էական նվազման հետևանքով, ինչը ունի մի շարք պատճառներ: Այդ պատճառներն անշուշտ հետաքրքիր են, պետք է լինեն Հայաստանի աչալուրջ ուշադրության կենտրոնում, սակայն դրանից չի փոխվում այն վտանգների բնույթը և իրողություն, որ առաջանում են ռեգիոնում Ռուսաստանի կարողունակության էական նվազման, և դրա հետևանքով՝ Մոսկվայի համար Ադրբեջանի ու Թուրքիայի նշանակության աճի հետևանքով:
Իսկ դա Հայաստանի համար նվազագույն անհրաժեշտություն է դարձնում աշխատանքը այլ խաղացողների, իհարկե ոչ միայն Արևմուտքի, բայց այդ թվում նաև Արևմուտքի դերակատարների հետ: Ընդ որում, նրանք էլ անշուշտ ունեն տարբեր մոտեցումներ և ռազմավարություններ, դա անկասկած է, ու նրանց գործողություններն էլ իրենց հերթին տարբեր տողատակային ընկալումներ ունեն ռեգիոնալ խաղացողների շրջանակում: Սրանք առանձին կարևոր թեմաներ են, բայց ընդհանուր առմամբ անկասկած է, որ Երևանը պետք է աշխատի և ձգտում է աշխատել այլ խաղացողների, այդ թվում արևմտյան շրջանակի դերակատարների հետ՝ Ռուսաստանի կարողունակության անկման հետևանքով առաջացած բացերը ծածկելու համար: Դա խաղ չէ Ռուսաստանի դեմ, ինչպես փորձում են ներկայացնել շատերը, կամ պարզապես համարժեք չգնահատելով իրավիճակն ու ռիսկերը, կամ ունենալով շահադիտական նկատառումներ և այդ կերպ փորձելով ստանալ աջակցություն Ռուսաստանից: Մինչդեռ, Ռուսաստանի ներսում իսկ պատկերը այսօր ամենևին ամբողջական և միատարր չէ, այդ թվում Հայաստանի քայլերի հանդեպ դե ֆակտո վերաբերմունքի իմաստով:
