Օրերս հրապարակվեց սոցհարցման տվյալ, կապված Երևանի քաղաքապետի առաջիկա ընտրության հանդեպ քաղաքացիների մոտեցումների հետ, որից պարզ էր, որ կա ներկայիս քաղաքական դերակատարների հանդեպ հանրային մեծ հիասթափություն ու անտարբերություն: Իհարկե այդ իրողությունը արձանագրելու համար բոլորովին չկա սոցհարցումների կարիք, քանի որ դրա համար բավարար է ընդամենը հետևել քաղաքացիական տարբեր շերտերի ու խմբերի դրսևորումներին թե սոցցանցերում, թե նաև տարբեր վայրերում: Կամ, զրուցել քաղաքացիների հետ: Սա իհարկե չի նշանակում, թե չկա սոցիոլոգիայի կարիք: Ավելին, Հայաստանում կա հակառակը՝ սոցիոլոգիայի ինստիտոււտի կայացման, լրջացման, հասարակական հեղինակության բարձրացման անհրաժեշտություն, ինչը սակայն խոսակկցության այլ նյութ է:
Ցավոք սրտի, անցնող մոտ երեք տասնամյակում սոցիոլոգիան դարձել է քաղաքական կոնյուկտուրայի և բարքերի զոհը: Վերադառնալով քաղաքացիների քաղաքական վերաբերմունքին, այստեղ առաջացող վստահության վակուումը ակնառու է անզեն աչքով, ինչպես նշեցի, հետևաբար խնդիրը ունի ոչ թե արձանագրման, այլ այսպես ասած լուծումների կարիք: Եթե պարզեցված բնորոշեմ, ապա պետք է լուծել անվստահության հարցը, կանգնեցնել հիասթափության, անտարբերության ձնագունդը, որովհետև այն առաջացնում է լրջագույն բացեր քաղաքական օրգանիզմի համար, ինչի հետևանքով քաղաքական կյանքի հիմնական ներկապնակը կամ դերակատարների շրջանակը կազմում են առավելապես մարգինալ խմբերը:
Հասարակության մեծամասնությունը դուրս է մնում քաղաքական պրոցեսներից, ըստ այդմ առաջանում է խզում՝ քաղաքականության ու հասարակության միջև, ինչը ցանկացած երկրի համար ազգային անվտանգության սպառնալիքներից մեկն է: Երևանի քաղաքապետի ընտրությանն ընդառաջ հանրային տրամադրությունները դրա ինդիկատորներից մեկն են, իսկ խնդիրը անշուշտ ավելի լայն է: Մասնավորապես, այսօր Հայաստանում քաղաքական իշխանության գտնվող ուժը այդ դիրքում է ոչ թե ամբողջական հանրային աջակցության, այսպես ասած ինքնաբավ, պրոգրեսիվ լեգիտիմության, այլ պասիվ լեգիտիմության բերումով:
Այսինքն, իշխանության լեգիտիմությունն ավելի շատ ձևավորում է ոչ լեգիտիմ ընդդիմությունը կամ ընդդիմոությունները, հանրությունը իշխանություն ձևավորում է եթե ոչ ավելի շատ, ապա առնվազն կիսով չափ բացասման սկզբունքով՝ այսինքն նախկին իշխանության վերադարձ թույլ չտալու: Սրանք մեզանում քարոզչական ուշադրության արժանացող խնդիրներ են, մինչդեռ դրանք խորքային արատներ արտահայտող երևույթներ են, որոնք ունեն էական լուծումների կարիք, քանի որ քայքայում են Հայաստանի քաղաքական իմունիտետը: Միևնույն ժամանակ, դրա լուծումների վերաբերյալ քննարկումներն ու խոսակցությունները կրում են առավելապես մեխանիկական բնույթ, այն տրամաբանությամբ, թե՝ կա նոր ուժի պահանջարկ և պետք է ձևավորվի այդ նոր ուժը: Մինչդեռ գործնականում չկա խորքային թե ուսումնասիրություն՝ ու հենց այստեղ կա իրապես մասնագիտական և բարեխիղճ սոցիոլոգիայի կարիք, և թե գործնական պատկերացում այն մասին, թե ինչպիսին պետք է լինի այդ նոր ուժը, ինչ բովանդակությամբ, ինչո՞վ նոր՝ դեմքո՞վ միայն, թե որակով, բովանդակությամբ, կառուցվածքով, քաղաքական մեթոդաբանությամբ և մոդելով նոր: Այդ հարցերի պատասխաններն է, որ պետք է դնեն Հայաստանի քաղաքական իմունիտետի գոնե նախապատերազմական վիճակի վերականգնման, իսկ գործնականում՝ նոր որակի իմունիտետի ձևավորման հիմք: Այդ ամենի վերաբերյալ իրապես առարկայական խոսակցությունն է, որ պետք է բերի քաղաքականություն երևույթի հանդեպ հանրային կայուն վստահության վերականգնման և հանրության ու քաղաքականության «կապի» վերստեղծման:
