Ադրբեջանի ԱԳՆ ներկայացուցիչը հայտարարել է, որ Թեհրանում Ադրբեջանի դեսպանատան վրա ավտոմատավոր անձի հարձակումը հետևանք է այն լայն հակաքարոզչության, որ Ադրբեջանի դեմ Իրանում իրականացվում է տևական ժամանակ: Այդ ներկայացուցիչը այդպիսով Իրանին է համարում պատասխանատու: Ադրբեջանի նախագահ Ալիևն էլ հարձակումը որակել էր ահաբեկչություն: Իրանի ԱԳՆ ներկայացուցիչը հայտարարել է, որ Իրանի իրավապահ կառույցները հանգամանալից և առանձնահատուկ ուշադրությամբ են քննում գործը, բացահայտելու դրա ամբողջ մասշտաբը: Թեհրանը դատապարտել է հարձակումը: Հիշեցնեմ, որ հարձակվողը ձերբակալվել է: Նա եղել է Կալաշնիկով ավտոմատով զինված և հարձակման հետևանքով սպանել է դեսպանատան անվտանգության ծառայության ղեկավարին: Արդյո՞ք տեղի ունեցածը այսպես ասած «ռոմանտիկ» ինչ որ մեկի ձեռքի գործն է, թե՞ կան կազմակերպիչներ, որոնք ունեցել են ավելի հեռուն գնացող նպատակներ, այդ թվում գուցե Բաքվի ու Թեհրանի միջև լարվածության աճի նպատակադրում:
Համենայն դեպս, եթե հարձակվողը ձերբակալված է, թվում է, որ Իրանի իրավապահները կկարողանան ստանալ պատկերը և մասշտաբը, հասկանալու համար, թե կա՞ արդյոք տեղի ունեցածի հետևում որևէ երրորդ ձեռք, թե՞ ոչ: Եթե երրորդ ձեռք կա, ապա կնշանակի, որ այն ձախողվել է, քանի որ հարձակվողը հայտնվել է Իրանի իրավապահների ձեռքում: Համենայն դեպս, եթե խոսքը մասշտաբային նշանակության ինչ որ պլանի մասին է, ապա հարց է առաջանում, թե ինչպիսի՞ն պետք է լիներ հարձակման հետևանքը ըստ այդ պլանի: Թե՞ պլանն այդքանն էր՝ հարձակում, սպանություն՝ գոնե անվտանգության մի որևէ աշխատակցի, և այդ կերպ Ադրբեջանի և Իրանի հարաբերությունում որոշակի նստվածքի ձևավորում, հատկապես այն դեպքում, երբ այդ հարաբերությունը վերջին ամիսներին այդքան էլ անամպ չէ: Այն, որ տեղի ունեցածը նստվածք կթողնի՝ անկախ կազմակերպված և ավելի մեծ մասշտաբ ունենալ-չունենալուց, կասկածից վեր է: Արդեն իսկ Ալիևի բնորոշումը՝ ահաբեկություն, վկայում է այդ մասին, որ Ադրբեջանը գոնե հակված է այդ նստվածքին:
Ավելին, Բաքուն առնվազն ստանում է Թեհրանի հանդեպ այսպես ասած որոշակի «մուննաթի»՝ քաղաքական դիտողության հնարավորություն, առիթ: Այլ կերպ ասած, տեղի ունեցածծը բոլոր դեպքերում ունի ազդեցություն և խնդիրն իսկապես մասշտաբն է, հասկանալու համար, թե ինչ շարունակություն կարող է լինել: Իսկ այն, որ այդ ամենը իր հերթին ազդեցություն կարող է ունենալ ռեգիոնալ իրավիճակի վրա, թերևս նույնպես վեր է կասկածից: Խոշոր հաշվով, Ադրբեջանն ու Իրանը հազիվ թե լինեն անշրջելի լարմամբ և անգամ բախումնային դիմակայությամբ շահագրգռված, քանի որ դա կարող է երկուստեք ունենալ ծանր ու անկանխատեսելի հետևանք: Իհարկե Իրանն Ադրբեջանի «ատամով» չէ, սակայն անկասկած է, որ բախման դեպքում ի դեմս Ադրբեջանի Իրանը գործ է ունենալու որոշակի կոալիցիայի հետ, պետությունների, որոնք ունեն Իրանը թուլացնելու և իրենց ազդեցւթյան դաշտ բերելու, միաժամանակ նաև ներկայումս սերտացող ռուս-իրանական մերձեցումը կանխալու նպատակներ և ձգտումներ՝ Իսրայել, Բրիտանիա, ԱՄՆ: Ավելին, ԱՄՆ պետքարտուղարության ներկայացուցիչ Նեդ Փրայսը դեռևս շաբաթներ առաջ հայտարարել էր, որ Իրանի և Ադրբեջանի բախման դեպքում Վաշինգտոնը կպաշտպանի Բաքվին: Իհարկե, Բաքվին դա հազիվ թե «մխիթարի», քանի որ դժվար է ասել, թե ինչով կավարտվի այդ ամենն ու ինչ գին կվճարի Ադրբեջանը: Բայց, ամբողջ խնդիրն այն է, ինչպես առիթ եմ ունեցել ասելու, թե Ադրբեջանն ինչ քայլերի անխուսափելիության առաջ կդրվի՝ անկախ իր կամքից էլ:
