Ադրբեջանի նախագահ Ալիևի հետ ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենի հեռախոսազրույցը և դրա մասին պետքարտուղարության հաղորդագրությունը Հայաստանում արժանացավ մեծ ուշադրության, հատկապես այն առումով, որ Բլինքենը հորդորել էր Ալիևին անհապաղ բացել միջանցքը և ակտիվացնել ջանքը խաղաղ բանակցության ուղղությամբ: Հասկանալի է, որ այդ կոչը արժանացել է հանրության մեծ ուշադրությանը, թեև աենևին առաջին անգամը չէ թե ԱՄՆ, թե ընդհանրապես միջազգային ասպարեզում: Ավելին, այդ կոչերը հնչում են, իսկ Ադրբեջանը շարունակում է փակ պահել ոչ միայն միջանցքը, այլևս էներգիայի և գազի ճանապարհը: Այդ իմաստով բնականաբար կարևոր խնդիրը կոչերը չեն, այլ գործը, թե ինչ կլինի Ալիևի համար հետևանքը, եթե նա շարունակի բլոկադայի քաղաքականությունը: Այդ հարցը մնում է բաց: Պետքարտուղար Բլինքենի հեռախոսազրույցում սակայն առանցքային ուշադրության առարկան թերևս այլ բան է: Նա խոսել է ճանապարհը «առևտրային» փոխադրումների համար բացելու մասին: Ինչով է կարևոր այդ հանգամանքը:
Բանն այն է, որ սրելով հարցը մարդասիրական խնդրի վրա՝ ինչը շատ կարևոր է, կարող է առաջանալ իրավիճակ, երբ հարցի լուծման որևէ տարբերակի առանցքում հասունանա մարդասիրական բաղադրիչի ապահովումը, ինչով Բաքուն փորձի լիցքաթափել միջազգային ուշադրությունը, իսկ միջազգային հանրությունն էլ համարի, որ հարցն առնվազն ինչ որ մասով ստացել է լուծում, չկա աղետ կամ ճգնաժամ մարդասիրական իմաստով, հետևաբար իրավիճակը կարող է մտնել որոշակի սառեցման կամ գոլացման մի փուլ: Այսինքն, Արցախում հաղթահարվի մարդասիրական ճգնաժամը, սակայն խորանա տնտեսականը: Այսինքն, Լաչինի միջանցքը դառնա ոչ թե աշխարհի հետ լիարժեք կապի միջոց, այլ ընդամենը մարդասիրական միջանցք:
Սա կնշանակի, որ Բաքուն կարողացել է փոխել իրողությունների տրամաբանությունը և փաստացի առնվազն մասնակի ու անուղղակի վերահսկել Լաչինի միջանցքը: Այդպիսով, կստեղծվի իրավիճակ, երբ Արցախը կլինի ոչ թե լիարժեք կենսագործունեություն ունեցող սուբյեկտ՝ թեկուզ միջազգայնորեն չճանաչված, այլ թեկուզ միջազգային, բայց խնամքի տակ գտնվող միավոր: Սրանք տարբեր տրամաբանություն ենթադրող «կարգավիճակներ» են, որոնք ժամանակի ընթացքում իրենց հերթին ենթադրելու են տարբեր տրամաբանությամբ զարգացումներ: Այստեղ է նաև մարտահրավերներից առանցքայինը և այդ իմաստով, Բլինքենի հեռախոսազրույցում առավել կարևորը ոչ այնքան կոչն է, այլ ձևակերպումը՝ «կոմերցիոն», ասել է թե առևտրային հաղորդակցության համար ճանապարհի բացում, այսինքն Արցախի լիարժեք կենսագործունեության հնարավորության վերականգնում, որը ենթադրում է ոչ ֆորմալ, չճանաչված, բայց բոլորովին այլ որակի և բովանդակության սուբյեկտային վիճակ: Հայկական կողմերը պետք է այդ հանգամանքը պահեն ուշադրության և շեշտադրումների կենտրոնում:
