ԱՄՆ պետքարտուղարության ներկայացուցիչ Նեդ Փրայսը լրագրողներին հայտնել է, որ Ռուսաստանում ԱՄՆ նորանշանակ դեսպան, մինչ այդ Հայաստանում նահանգների դեսպան աշխատած Լին Թրեյսին մինչ Մոսկվա մեկնելը Վաշինգտոնում հանդիպել է ԱՄՆ-ում ՌԴ դեսպան Անտոնովի հետ: Թե ինչ են քննարկել ԱՄՆ ու ՌԴ դեսպանները, Նեդ Փրայսը չի մանրամասնել: Նա ասել է միայն, որ հաջորդ ամիս առաքելությունը սկսող Թրեյսին մինչ այդ շփումներ է ունենում Վաշինգտոնում: Փրայսը իհարկե հիշեցրել է, որ Մոսկվայի և Վաշինգտոնի միջև լարված հարաբերությունը բարդացնում է դեսպանի աշխատանքը, միաժաանակ ասելով, որ Վաշինգտոնն արտահայտվում է ՌԴ հետ շփումների բաց խողովակներ պահպանելու օգտին:
Հայտնի է, որ երկու երկրները շփումներ են ունենում հատուկ ծառայությունների ղեկավարների մակարդակով՝ փակ ռեժիմով: Անշուշտ, բաց խողովակով դիվանագիտական շփումներն ունեն իրենց որոշակի նշանակությունն ու անհրաժեշտությունը: Այդ հանգամանքը, որքան էլ չթվա հեռու, կարևոր է նաև Հայաստանի համար, ինչի մասին խոսել եմ բազմիցս: Այդ իմաստով, Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Լին Թրեյսիի հաջորդ նշանակումը Մոսկվա, դիտարկել և դիտարկում եմ Հայաստանի համար թեկուզ փոքր, բայց այդուհանդերձ պատեհ հնարավորություն՝ ռուս-ամերիկյան դիմակայության բացասական ազդեցության չեզոքացման կարևորագույն խնդրում: Հայաստանում Լին Թրեյսիի եռամյա աշխատանքը նրա համար կարող է բավականին ընկալելի դարձնել այն, որ մեր երկրի վրա ռուս-ամերիկյան դիմակայության ռեակցիոն բնույթի բացառումը կամ հնարավորինս նվազեցումը բխում է նաև հայ-ամերիկյան երկխոսության ու հարաբերության արդյունավետության շահից: Ինչ խոսք, ֆորմալ առումով Մոսկվայում ԱՄՆ դեսպան Լին Թրեյսին չունի որևէ պարտավորություն թեկուզ դույզն իսկ զբաղվել հայ-ամերիկյան երկխոսության հարցով, ինչը Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանի առաքելությունն է:
Մյուս կողմից սակայն, այստեղ անշուշտ խնդիրը զուտ բարի կամք կամ դիվանագիտական բարեգործություն ակնկալելը չէ: Պետությունների դիվանագիտական առաքելությունները կոնկրետ ուղղություններով, սակայն մեծ հաշվով ընդհանուր մեկ քաղաքական լայն ռազմավարության ճարտարապետության դետալներ են, հետևաբար դրանք գործնականում գտնվում են անխուսափելի կապակցվածության մեջ, որը կարող է երբեմն դրսևորվել ակտիվ ռեժիմով, իսկ երբեմն՝ ոչ: Ի դեպ, այդ տեսանկյունից կան մի շարք օրինակներ, այդ թվում նաև հայկական դիվանագիտության աշխատանքում: Եվ այդ իմաստով, հարցն այն է, որ Ռուսաստանում ԱՄՆ դեսպանի «տեսադաշտում» կովկասյան ուղղությունն ու բնականաբար այդ ուղղությամբ ամերիկյան քաղաքական ռազմավարությունը չի կարող լինել «օտար» կամ «հեռու» առարկա: Իսկ, թե կարո՞ղ է արդյոք լինել որոշակի աշխանքային ուշադրության առարկա՝ վերը բերածս տրամաբանության և մոտիվների համատեքստում, սա արդեն պայմանավորված կլինի ոչ միայն ամերիկյան կողմի հայեցողությունից, այլ որոշակիորեն նաև հանգամանքից, թե հայկական դիվանագիտությունն իր ամերիկյան և ռուսական աշխատանքային ուղղություններով որքան կփորձի օգտագործել այդ հնարավորությունը:
