Ադրբեջանին պետք է բացատրել, որ միջազգային կանոններ կան, որոնց բոլորը պետք է ենթարկվեն, Եվրախորհրդարանի անդամներին ասում է Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը, նրանց առաջ ունեցած իր ելույթում: Հայաստանի արտգործնախարարն իրավացի է, բայց, արդյո՞ք դա չեն պատկերացնում կամ չգիտեն միջազգային կանոնների համար պատասխանատուները: Իհարկե գիտեն: Այդ դեպքում ինչու՞ չեն անում:
Որովհետև կա մի պարզ իրողություն՝ միջազգային կանոնները այլ բան չեն, քան քաղաքական գործիքակազմ, որ կիրառվում է միայն միջազգային քաղաքականության ուժային կենտրոնների նպատակահարմարությունների շրջանակում: Օրինակ, երբ այդ նպատակահարմարությունը պահանջում է՝ չկա միջազգային կանոն և կա ձեռքսեղմում ժողովրդավարական երկրների առաջնորդների և ամբողջատիրական կամ բռնապետական երկրների առաջնորդների միջև: Օրինակ, երբ պետք էր Սաուդյան Արաբիայի հետ հասնել համաձայնությունների, որոնք անհրաժեշտ էին ԱՄՆ թե տնտեսական, թե ներքին սոցիալական, թե նաև ռազմա-քաղաքական կարևորությունների տեսանկյունից, ԱՄՆ նախագահ Բայդենը վեր կացավ և մեկնեց ՍԱ, ձեռքսեղմում ունեցավ այդ երկրի արքայազնի հետ, որը սաուդցի լրագրողի անմարդկային սպանության պատվիրատուն է հենց այդ նույն ժողովրդավարական աշխարհի գնահատմամբ, այսինքն դուրս է միջազգային կանոններից, որովհետև հազիվ թե որևէ մեկը կարողանա հիմնավորել, որ ժողովրդավարական կամ միջազգային կանոնները ենթադրում են սպանել ընդդիմախոսին, այն էլ քառատելով: Կարելի է շարունակել օրինակները, թվարկելով մեկը մյուսից խոսուն դրվագներ, թե ինչպես են միջազգային հանրության ձեռքսեղմանն ու անգամ դրվատանքին արժանացել միջազգային կանոնների հանդեպ ոտնձգություն իրականացնող տարբեր գործիչներ, եթե դա պահանջել է խոշոր դերակատարների շահը: Եվ հակառակը, երբ պահը պահանջի, ապա միազգային կանոններն ամենայն խստությամբ կիջնեն որևէ մեկի գլխին, ինչպես մենք տեսնում ենք օրինակ Ռուսաստանի պարագայում, ինչպես տեսել ենք Սիրիայի, այլ երկրների պարագայում, ինչպես տեսել ենք Սերբիայի պարագայում: Սա բոլորովին նորություն չէ իհարկե, սա միջազգային քաղաքականության բնույթն է, որը բնորոշ է բոլոր խոշոր խաղացողներին, թե հարվածողներին, թե նաև հարվածվողներին, որովհետև հնարավորության դեպքում էլ այդ վերջիններս են «զինվում» ինչ որ կանոններով և փորձում դրանք դարձնել մահակ:
Արարատ Միրզոյանն անշուշտ շատ լավ է պատկերացնում այդ ամենը, պարզապես կարծես թե այլ բան չի մնում, քան միջազգային հանրությանը ևս մեկ անգամ հիշեցնել այդ մասին: Սակայն, ըստ ամենայնի արժե, որ Երևանը դնի նաև միջազգային կանոնների համար միջազգային հանրության պատասխանատվության հարց: Իհարկե, պաշտոնական Երևանն այդ առումով ունի դիվանագիտական նրբերանգներից բխող որոշակի կաշկանդվածություններ և այդ խնդիրը պետք է սպասարկեն նաև Հայաստանի հասարակական-քաղաքական ինստիտուտները, որոնք պետք է դնեն միջազգային կանոնների համար այդ կառույցների պատասխանատվության հարցը, հստակորեն ձևակերպելով, որ կոչերի և հորդորների ժամանակը լրացել է վաղուց և ժամանակն է խոսել կանոնների և դրանց համար պատասխանատվության լեզվով:
