Ռուսաստանը շարունակում է բարդ ու տքնաջան աշխատանքը Հայաստանի և Ադրբեջանի հետ, հայտարարել է Կրեմլի խոսնակ Պեսկովը, երբ նրան հարց են ուղղել Լաչինի միջանցքը բացելու վերաբերյալ Իլհամ Ալիևին ուղղված՝ ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենի հորդորի մասին: Ինչ է նշանակում տքնաջան աշխատանք Հայաստանի ու Ադրբեջանի հետ, կամ ինչ է ենթադրում դա, այդքան էլ պարզ չէ, թեև ընդհանրապես Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակի առումով պարզ է ընդամենը մի բան՝ Ադրբեջանն այն փակել է ու դրա հետևանքով 120 հազար խաղաղ մարդու կյանք վերածել մարդասիրական ճգնաժամի և աղետի: Բոլորը խոսում են այդ մասին, բոլորը հայտարարում են, որ պետք է հաղթահարել այդ ճգնաժամը, պետք է բացել Լաչինի միջանցքը, բոլորը խոսում են, որ այդ ուղղությամբ աշխատում են, տքնում են, բոլորը կոչ և հորդոր են հղում Ադրբեջանին, հայտնում են իրենց մտահոգությունը մարդասիրական ճգնաժամի և լրջացող իրավիճակի կապակցությամբ, սակայն արդեն չորս տասնօրյակ և ավելի չի փոխվում ոչինչ: Շատ բարդ է պատկերացնել, որ՝ բոլորն ուզում են միջանցքի բացում, հորդորում ու կոչ են անում Ադրբեջանին բացել այն, թերևս Թուրքիայից բացի, բայց Ադրբեջանը դիմադրում է: Սա նշանակում է, որ բոլորը չէ, որ ուզում են միջանցքի արգելափակում: Իսկ ո՞վ չի ուզում: Այս հարցի պատասխանը մեզանում գտնվում է եզրակացությունների, ենթադրությունների, վերլուծությունների մակարդակում, երբեմն նաև պարզապես գուշակությունների կամ քաղաքական երկրպագությունների կամ հակակրանքների: Գործնականում բացակայում են փաստերը, թե հատկապես ո՞վ չի ուզում, որ միջանցքը փակվի, ո՞վ է խաբում, թե մտահոգ է, ո՞վ է ստում, թե աշխատում է միջանցքը բացելու ուղղությամբ, ո՞վ է ձևական կոչեր ու հորդորներ հղում, գործնականում սակայն ունենալով լիովին այլ մոտիվներ: Հայաստանի և Արցախի հայությանը շատ դժվար է ստանալ այդ հարցերի ստույգ, փաստական, «նոտարով» հաստատված պատասխանները: Հետևաբար, թերևս կա տվյալ իրավիճակում որոշակի ունիվերսալ բանաձևով առաջնորդվելու անհրաժեշտություն: Կամ, գտնվում է Ադրբեջանի հետ պայմանավորվելու որևէ տարբերակ, եթե կա այդպիսի փոխադարձ շահեկան տարբերակ, կամ պետք է Ադրբեջանի հետ մեկտեղ միջանցքի փակ լինելու համար պատասխանատվություն դրվի բոլոր այն «հոգատարների» և «տքնողների», Բաքվին կոչ անողների կամ հորդորողների վրա, որոնք խոսում են, սակայն չկա գործ և չկա արդյունք:
Եթե միջանցքը փակ է և Արցախում մարդասիրական ճգնաժամ, ապա դրա համար պատասխանատու են թե Ադրբեջանը, թե Ռուսաստանն իր խաղաղապահներով, թե Միացյալ Նահանգներն իր խաղաղության հանձնառությամբ, թե Եվրամիությունն իր էներգետիկ գործարքներով, թե բոլոր նրանք, որոնք կազմում են միջազգային կառույցներ կամ այսպես ասած միջազգային հանրություն ու խոսում ինչ որ արժեքներից՝ մարդասիրական, ժողովրդավարական, ազատական և այլն: Այսօր, այս պահին Արցախում 120 հազար մարդու հանդեպ այդ արժեքները տրորվում են առնվազն մեկ մարդու ցինիկ հանդգնությամբ, ու չկա այդ մեկ մարդու իրական պատասխանատվության հարց բարձրացնող ոչ մի խաղաղ հանձնառության ոչ մի հեղինակ և տքնող:
