Հայաստանում հասարակական-քաղաքական շատ շրջանակների վրա մեծ տպավորություն է թողել Եվրախորհրդարանի քննարկումը՝ Լաչինի միջանցքի արգելափակման խնդրի վերաբերյալ, որի արդյունքում ընդունվել է բանաձև, որը պարունակում է իսկապես կարևոր շեշտադրումներ: Դրանք գոհունակությամբ արձանագրել է նաև Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանը: Խոսքը ոչ միայն Լաչինի միջանցքը բացելու, նոյեմբերի 9-ի հայտարարությամբ պարտավորությունը կատարելու, Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի իրավունքը հարգելու, միջազգային կառույցների մուտքն այնտեղ չարգելափակելու և այլ այդօրինակ հորդորների մասին է, որ Եվրախորհրդարանը հղում է Ադրբեջանին, այլ նաև ռուսական խաղաղապահ առաքելության մեխանիզմի անարդյունավետությունն արձանագրելու, դրա փոխարեն միջազգային մեխանիզմներ ներդնելու անհրաժեշտության: Ամեն ինչ իսկապես շատ լավ է, և անգամ կարող է լինել տպավորություն, որ բանաձևը ոչ թե Եվրախորհրդարանի, այլ Հայաստանի խորհրդարանի ընդունածն է: Բանաձևն իսկապես հրաշալի է և անկասկած չպետք է թերագնահատել դրա քաղաքական-դիվանագիտական նշանակությունը: Այստեղ սակայն կան հարցեր, որոնք առնվազն պետք է հնչեն, քանի որ կա այդ ամենի վերաբերյալ խորհելու կարիք:
Եվրախորհրդարանը ձևավորում է Եվրոպական հանձնաժողովի կազմը՝ հաստատում դրա նախագահին, հանձնակատարներին: Եվրահանձնաժողովը գործում է ըստ Եվրախորհրդարանի ընդունած որոշումների: Այդ կառույցը, այսինքն Եվրամիության գործադիր կառույցը, միայն 2022 թվականին Ադրբեջանի հետ կնքել է երկու խոշոր էներգետիկ համաձայնագիր, Ադրբեջանին տրամադրում է ավելի քան երկու միլիարդ դոլար՝ էներգետիկ ենթակառուցվածքների արդիականացման համար: Լաչինի միջանցքի արգելափակման օրերին Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ուրսուլա Ֆոն Դեր Լայենը Ադրբեջանին հայտարարում էր Եվրամիության վստահելի գործընկեր: Այստեղ առաջանում են հարցեր՝ Եվրախորհրդարանը դատապարտում է Ադրբեջանի անմարդկային և անիրավ գործողությունները Լեռնային Ղարաբաղի և դրա ժողովրդի նկատմամբ, Հայաստանի նկատմամբ, իսկ Եվրախոհրդարանին ենթակա Եվրամիության գործադիր կառույցը խոշոր համաձայնագրեր կնքում Բաքվի հետ, անում ֆինանսական ներարկումներ, հայտարարում Ադրբեջանը վստահելի գործընկեր: Իհարկե, դա Եվրոպայի գործն է, իրենց շահը, որ հասկանալիորեն թելադրվում է առկա իրավիճակով, որ կա ուկրաինական պատերազմմի ֆոնին: Բայց, Հայաստանին պետք է մտահոգի իհարկե իր և Արցախի անվտանգությունը: Եթե Ադրբեջանը դատապարտվում է մի ձեռքով, սակայն գործադիր, այսինքն առարկայական, գործնական ձեռքով նրա հետ կնքվում են պայմանավորվածություններ, այն էլ երկարաժամկետ, և չի դրվում Բաքվի պատասխանատվության հարց՝ եթե նա շարունակի իր քաղաքականությունը, ապա այստեղ կարող են լինել նուրբ մարտահրավերներ:
Եվրախորհրդարանը թիրախավորում է նաև Ռոււսաստանին, դա էլ իհարկե իրենց գործն է, իրենց շահը, բայց մեր խնդիրների տեսանկյունից, այդ թիրախավորումը Մոսկվային կարող է մղել Բաքվի հետ նոր համաձայնությունների և դրանց միջոցով իր դիրքերը պահելու: Իսկ դա սովորաբար տեղի է ունենում Հայաստանի ու Արցախի հաշվին: Ըստ այդմ, որպեսզի Եվրոխորհրդարանի կարևոր և ողջունելի բանաձևը չպարունակի այդպիսի այսպես ասած արատավոր, հակադիր էֆեկտ, թերևս հարկ է Բաքվի համար սահմանել պատասխանատվություն՝ եթե նա շարունակի իր ագրեսիվ և անիրավ քաղաքականությունը Հայաստանի ու Արցախի նկատմամբ: Երբ չկա այդ պատասխանատվությունը, երբ չի փակվում Բաքվի այդ «մանևրի» ճանապարհը, այստեղ արդեն ողջունելի բանաձևը սկսում է առաջացնել հարցեր, որոնց մասին հարկ է խորհել:
