Լաչինի միջանցքի շուրջ իրավիճակի առնչությամբ նկատելիորեն աշխուժանում է արտաքին արձագանքի ինտենսիվությունը և անգամ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովն է հայտարարում, թե կան շփումներ մինչև անգամ Ադրբեջանի ու Արցախի ներկայացուցիչների միջև և հարցերը առաջիկա օրերին կկարգավորվեն: Իհարկե Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը հաստատելով, որ ռուս խաղաղապահները կազմակերպել են շփումներ, այդուհանդերձ ասել է, թե դրանցում չի գրանցվել որևէ առաջընթաց: Լավրովի հայտարարություններին զուգահեռ, նախօրեին Հայաստանի վարչապետի հետ հեռախոսազրույց է ունեցել ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենը: Ընդ որում ուշագրավ է, որ Բլինքենը դրան էլ զուգահեռ Վաշինգտոնում ընդունում է Թուրքիայի նախագահ Չավուշողլուին, որը դրանից առաջ Անկարայում ընդունել էր Իրանի նախագահ Աբդոլահիանին, որն էլ հունվարի 17-ին պետք է լիներ ոչ թե Անկարայում, այլ Մոսկվայում, սակայն ռուսական կողմի հետ համատեղ պայմանավորվածությամբ հետաձգել են այդ հանդիպումը:
Մաքոքի աշխուժացող պտույտները ակնառու են և դա թերևս խոսում է, հուշում այն մասին, որ Լաչինի միջանցքում ստեղծված իրավիճակի շուրջ հասունանում է ինչ որ զարգացում: Կլինի այն հանգուցալուծում, թե ճգնաժամի նոր փուլ, բարդ է ասել: Բանն այն է, որ, երբ առավել ինտենսիվանում ու հաճախակիանում են միջազգային հայտարարությունները առ այն, որ միջանցքի տեղաշարժի ապահովումը շատ կարևոր է, երբ աշխուժանում են միջազգային հարթակներում քննարկումները, ապա դա կարող է ոչ միայն նշանակել Ադրբեջանի հանդեպ ճնշման ուժգնացում՝ միջանցքի բացման համար, այլ գործնականում հակառակը՝ կարող է լինել ձգտում ճգնաժամի խորացման համար որևէ պատասխանատվությունից ազատվելու ուղղությամբ: Ամբողջ հարցն այն է, որ հռետորաբանության և ուշադրության աշխուժացումը որքան էլ մի կողմից ողջունելի է, մյուս կողմից անկասկած պարունակում է նաև բավականին թեժ քաղաքական մրցակցության հանգամանք: Իսկ դա կարող է լինել մրցակցություն ոչ թե միջանցքը բացելու «դափնու» համար, այլ կամա, թե ակամա վերածվել ճգնաժամը խորացնելուն: Այստեղ է, որ ինտենսիվ հայտարարությունները կարող են ունենալ պարզապես այդ հնարավոր խորացման համար պատասխանատվությունից խուսափելու մոտիվ: Այդ համատեքստում, Երևանի համար էլ խորանում է առկա իրավիճակի համար բոլորին պատասխանատվության տակ պահելու հրամայականը: Ընդ որում, ոչ թե կամայական պատասխանատվության, այլ այսպես ասած ըստ էության՝ որ բխում է այդ դերակատարների միջազգային ու նաև միջնորդական կարգավիճակներից:
