Արցախի գազամատակարարումը մի քանի ժամ դադարեցնելուց հետո Ադրբեջանը վերականգնել է այն: Բաքուն ըստ ամենայնի փորձում է «խաղալ», այսինքն Արցախի ամբողջական շրջափակման պայմաններում գործադրել նաև «հարակից» լծակներ, դրանք անհրաժեշտության դեպքում խաղարկելով որպես «բալաստ», հարկ եղած դեպքում դրանցից «ազատվելով» իրավիճակը այսպես ասած կառավարելի պահելու համար: Օրինակ, փակվում է գազը, տրամադրությունները և մթնոլորտը ավելի սրվում, հետո այն բացվում է և տեղի ունենում որոշակի այսպես ասածշ «լիցքաթափում»: Խոսքն իհարկե միջազգային հանրության հետ այդօրինակ խաղարկումների մասին է, քանի որ Արցախի և Հայաստանի հանրությունների հանդեպ այդ խաղարկումները չեն կարող որևէ կերպ թողնել ազդեցություն: Իսկ, ահա միջազգային հանրության պարագայում դրանք կարող են լինել աշխատունակ:
Լաչինի արգելափակումից հետո Ադրբեջանը «գազային» լծակը խաղարկում է երկրորդ անգամ, իսկ էլեկտրաէներգիայի մատակարարման խոչընդոտը պահում է առ այսօր: Այդ ամենը անկասկած հետևանք է նրա, որ Բաքուն վստահ է՝ միջազգային հանրությունը չի դիմի որևէ առարկայական քայլի, առավել ևս այսօր, երբ կարծես թե իրավիճակը թեժացման նոր փուլ է մտնում Ուկրաինայում և ստանում նոր ծանրություն ու տրամաչափ: Այդ պայմաններում հազիվ թե որևէ միջազգային խումբ, առավել ևս եվրաատլանտյան ուղղությամբ, փորձի հակադրել հարաբերությունը Ադրբեջանի հետ, երբ կա էներգետիկ ռեսուրսների մատակարարման հարց: Սա է իրավիճակը, հետևաբար, երբ փնտրվում են ելքեր, պետք է հաշվի առնել այդ հանգամանքը ու հասկանալ, որ ելքերը թերևս մեր ռեգիոնում են՝ Կովկասում, կամ Մեծ Մերձավորարևելյան ձևաչափերում:
Սա ընդունելն ու արձանագրելը գուցե բոլորովին պոպուլյար չէ հայաստանյան միջավայրում, հայաստանյան հասարակական-քաղաքական «բոմոնդի» մի զգալի մասում, բայց դա է իրողությունը, իսկ մնացյալը՝ ցանկություններ, որոնք մատուցվում կամ ընդունվում են իբրև իրականություն: Սա բոլորովին չի նշանակում, թե ստեղծված իրավիճակում չպետք է աշխատել ռեգիոնի՝ այդ թվում մեծ մերձավորարևելյան ռեգիոնի շրջանակից դուրս: Ոչ միայն պետք է, այլ դա չափազանց կարևոր աշխատանք է, բայց դրա արդյունավետությունը կախված է նրանից, թե մենք ինչպիսի արդյունավետությամբ կաշխատենք այդ ռեգիոնալ հարթության վրա: Այդ հարթության վրա է հնարավոր ստեղծել այն կշիռը, որ Հայաստանին, հայկական գործոնը պետք է ներկայիս աշխարհում՝ ուկրաինական պատերազմի համատեքստում, դարձնի Ադրբեջանի հանդեպ շոշափելիորեն մրցունակ և կենսունակ:
