Ֆրանսիայի խորհրդարանի նախագահ Յաել Բրաուն-Պիվեն, որ հունվարի 12-ին այցելել է Հայաստան, և որը Ֆրանսիայի ԱԺ նախագահի առաջին այցն է մեր երկիր, այստեղ արել է մի քանի ուշագրավ հայտարարություն, որը հնարավոր է նույնիսկ դիտարկել որպես սառը ջուր Հայաստանի հանրային կարծիքի մի հատվածի «գլխին»: Օրինակ, Ֆրանսիայի ԱԺ նախագահն ասել է, որ Ֆրանսիան չէ, որ պետք է որոշի Արցախի կարգավիճակը և դա պետք է որոշվի միջազգային իրավունքի համաձայն: Միաժամանակ, նա ասել է, որ ըստ միջազգային իրավունքի՝ Արցախը անկախ չէ, Ադրբեջանի մաս է, իսկ իրենք ընդունում են միջազգային իրավունքը: Ֆրանսիայի ԱԺ նախագահի հայտարարություններն իհարկե պայմանական իմաստով են սառը ջուր հանրային կարծիքի մի հատվածի վրա: Այդ կարծիքը գործնականում մի խումբ քաղգործիչների և փորձագետների հայտարարությունների ու պնդումների ազդեցության ներքո ձևավորված տպավորություն է, որի օգտակարությունը թե Հայաստանի և Արցախի, թե հայ-ֆրանսիական հարաբերության համար՝ գրեթե զրոյական է: Իհարկե, մի փոքր տարօրինակ է, որ Ֆրանսիայի ԱԺ նախագահը հայտարարում է, թե Ֆրանսիան չէ, որ պետք է որոշի Արցախի կարգավիճակը, այն դեպքում, երբ այդ ԱԺ-ն երկու տարի առաջ ընդունել է բանաձև, որով կառավարությանը կոչ է անում ճանաչել Արցախի անկախությունը: Միաժամանակ, այդ ԱԺ-ն շաբաթներ առաջ ընդունեց նոր բանաձևեր, որոնք Հայաստանում ընդունվեցին ոգևորությամբ:: Բայց, Ֆրանսիան մեղմ ասած մեղավոր չէ հայկական հանրության և հասարակական-քաղաքական շրջանակների պատրանքային զգացումների համար: Ֆրանսիան զբաղվում է իր քաղաքականությամբ, և այդ Հայաստանի որոշ շրջանակների է թվում, թե այդ քաղաքականությունը նաև Հայաստանինն է: Ֆրանսիան ունի իր շահերը, այն առանցքային ուժային կենտրոններից մեկն է, նաև իր խնդիրներով ու սահմանափակումներով, Կովկասում և Մեծ Մերձավորարևելյան ռեգիոնում նպատակներով ու մարտահրավերներով:
Ֆրանսիան զբաղվում է այդ ամենով և այդ ճանապարհին Հայաստանի հետ ունի ընդհանուր մի շարք հետաքրքրություններ: Ամբողջ խնդիրը այն է սակայն, որ Հայաստանում չկա այդ ամենով զբաղվող քաղաքական դաշտ, այլ կան «սեղանակցային» տրամաբանությամբ ուժեր և միավորներ, որոնք Ֆրանսիային արձագանքում են ոչ թե քաղաքական տրամաբանությամբ աշխատանքով, այլ բաժակաճառային տրամաբանությամբ գործողություններով: Իսկ դա ոչ միայն օգտակար չէ ընդհանուր աշխատանքի տեսանկյունից, այլ նույնիսկ վնասակար է, քանի որ առաջացնում է չափազանցված սպասումներ, որոնք բարդացնում են անգամ հնարավորի ուղղությամբ գործակցությունը: Եվ սա այսօր թե հայ-ֆրանսիական հարաբերության, այլ նաև ընդհանրապես Հայաստանի և միջազգային տարբեր գործընկերների հետ հարաբերության գլխավոր մարտահրավերն է՝ չափազանցված սպասումների ձևավորումը, որը վտանգավոր է նրանով, որ հարվածում է միանգամայն իրատեսական աշխատանքի հեռանկարներին, քանի որ ձևավորելով պատրանքային միջավայր, ստեղծում է տարատեսակ խութեր, կամ տալիս դրանք ստեղծելու հնարավորություն այն ուժերին, որոնք շահագրգռված են այդ խութերը ստեղծելու խնդրով: Իսկ այդպիսի խմբերը մեղմ ասած քիչ չեն, ընդ որում ոչ միայն հայ-ֆրանսիական ուղղության թիրախավորման հարցում:
