Հունվարի 10-ին ԶԼՄ ներկայացուցիչների համար տրված մեծ ասուլիսում անդրադառնալով այսպես կոչված միութենական պետության մասին հարցին, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտնել է, որ Մոսկվան Երևանի առաջ պաշտոնապես չի դրել այդպիսի հարց: «Միութենական պետություն, եթե նկատի ունեք պաշտոնական առաջարկ, բնականաբար չի եղել և չէր էլ կարող լինել: Բայց իրականությունը էդքան պարզ չի ցավոք, որքան թվում է: Երբեմն մենք պետք է խորը դիտարկենք հարցերի ոչ այնքան տեքստը, որքան ենթատեքստը: Մենք պետք է դիտարկենք գլոբալ պրոցեսները:
Ես այլ բան կարող եմ ասել, որ մեզ համար ընդհանուր առմամբ ՀՀ ինքնիշխանությունը, անկախությունը, պետականությունը բացարձակ արժեքներ են: Մենք մեր պարտքն ու առաքելությունն ենք համարում ամեն ինչ անել այդ պետության, մեր հայրենիքի պետականության հարատևությունն ապահովելու համար»,-հայտարարել է Փաշինյանը: Խոսելով ոչ պաշտոնական հնարավոր առաջադրումների մասին, նա ինքն է հարց տվել, թե ի՞նչ նկատի ունենք ոչ պաշտոնական ասելով: Ըստ նրա, փորձագետների խոսույթն էլ օրինակ կարող է համարվել ոչ պաշտոնական, ինչն էլ ըստ Փաշինյանի մեկնաբանության, ենթադրաբար եղել է ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի հայտնի հայտարարության հիմքում:
Ի՞նչ է ստացվում՝ Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը փորձագիտական խոսույթի հիման վրա անում է հայտարարություն, որով բաց տեքստով ասում է, որ Մոսկվան Հայաստանին պարտադրում է Միութենական պետություն և Լաչինի միջանցքի արգելափակումը կարող է լինել նաև այդ պարտադրանքի միջոց:
Ավելին, ԱԽ քարտուղարը այդ հայտարարությունն անում է այն ժամանակ, երբ վարչապետ Փաշինյանը մեկնել է Սանկտ-Պետերբուրգ՝ ԱՊՀ ոչ պաշտոնական Վեհաժողովին մասնակցելու համար: Կրեմլի խոսնակ Պեսկովը այդ հայտարարությանն արձագանքում է, որ դա սադրիչ հայտարարություն է: Սա բավականին կոշտ արձագանք է: ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Զախարովան էլ հայտարարեց, թե Երևանը պետք է ներկայացնի ապացույց՝ Մոսկվայի պարտադրանքի: Հայաստանի վարչապետի հայտարարությունից ստացվում է, որ «ապացույցը» փորձագիտական խոսույթն է: Ավելին, վարչապետը փաստացի ասում է, որ ինքը «ենթադրում» է, թե ինչ կարող էր նկատի ունենալ ԱԽ քարտուղարը հայտնի հայտարարությունն անելիս: Նախ, ինքնին իհարկե հարթ վիճակ չէ, երբ պետության ԱԽ քարտուղարի հայտարարությունների, այն էլ հույժ կարևոր թեմայի ու շեշտադրման առնչվող հայտարարությունների հիմքում «փորձագիտական խոսույթն» է: Երկրորդ, այդքան էլ հարթ և լուրջ վիճակ չէ, երբ երկրի վարչապետը այդ կարևորագույն թեմայի առնչությամբ ոչ թե գիտես, վստահ է, համոզված է, այլ «ենթադրում» է, թե ինչ կարող էր նկատի ունենալ ԱԽ քարտուղարը: Սա նշանակում է, որ աջ ձեռքը չգիտե, թե ինչ է անում ձախը: Թե՞ գործնականում պատկերն այլ է և Երևանը ձևացնում է, թե աջն ու ձախն անտեղյակ են իրարից, իսկ գործնականում մեջտեղ է բերում խնդիրն ու դարձնում հանրային ուշադրության առարկա: Այդ դեպքում հարց է առաջանում, թե ինչի համար: Եթե իրապես կա Մոսկվայի պարտադրանք՝ լինի պաշտոնական, թե պաշտոնականի հորդորով՝ ոչ պաշտոնական խողովակով, ապա լուրջ չէ մտածել, թե Մոսկվան այդ պարտադրանքը առաջ է մղում հանրության «ականջը խուլ» սկզբունքով: Ավելին, ինչպես առիթ եմ ունեցել արտահայտվել, Մոսկվան ներկայումս չունի Հայաստանի առաջ այդօրինակ խնդիրներ դնելու մոտիվ, քանի որ այդ օրակարգը ՌԴ համար էական քաղաքական և ռազմա-քաղաքական արժեք ներկայացնելու է ռեգիոնալ մասշտաբով, ասել է թե վրաց-ադրբեջանական բաղադրիչով: Իսկ այդ հարցում իրավիճակը բավականին հեռու է այնպիսի հանգրվանից,երբ կառաջանա այդօրինակ օրակարգի առարկայական խնդիր: Ըստ այդմ, եթե անգամ կա թեմայի շոշափում, ապա առնվազն Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությանը հոգեբանական գերլարծավության մեջ պահելու համար: Իսկ քաղաքական իշխանությունն էլ իր հերթին փորձում է օգտագործել դա արդեն իր ներքին քաղաքական նպատակների համար, հանրությանը ներկայացնելով իրավիճակ, երբ դիմադրում է Հայաստանի ինքքնիշխանության ու անկախության դեմ լուրջ գրոհի և նկրտումների: Այդ մատուցմամբ, Երևանը փորձում է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ձևավորել իր համար որոշակի պաշտպանական «ինժեներական կառույցներ» և հանրային առավելագույն աջակցություն՝ միութենական կոչվածի «անմար կրակի» շնորհիվ, հատկապես այն բարդ ռեգիոնալ և աշխարհաքաղաքական միջավայրում, որը մարտահրավերների ու ծանր խնդիրների «վարար ակն» է:
