Արցախի ԱԺ նախագահը դիմում է Ֆրանսիային, ԱՄՆ-ին ու Ռուսաստանին, որ բացեն դեպի Արցախ օդային ճանապարհը: Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանն էլ ասում է, թե վստահ են, որ օդային միջանցք բացելը միակ որոշումն է, որ կարող է կտրուկ փոխել իրավիճակը: Միաժամանակ, նա արձանագրում է, որ դա ավելի շուտ քաղաքական հարց է և կարևոր կլինի ճնշումը միջազգային կառույցներից, միացյալ Նահանգներից, Եվրոպայի երկրներից: Վարդանյանն իրավացի է, որ դա քաղաքական հարց է և չի կարող լուծվել առանց ճնշման, այլապես՝ Լաչինի միջանցքը փակող Բաքուն ինչու՞ պետք է համաձայնի, որպեսզի թռիչք իրականացվի դեպի Ստեփանակերտ:
Անել դա առանց Բաքվի թույլտվության, կնշանակի գնալ Ադրբեջանի հետ հարաբերության լարման: Եթե միջազգային այդ դերակատարները պատրաստ են լարել հարաբերությունն Ադրբեջանի հետ, չնայած Բաքվի բողոքին՝ գնալ այդ քայլին, ապա հարց կառաջանա, թե այդ դեպքում ինչու՞ պարզապես միջազգային ճնշում չբանեցնեն Բաքվի վրա՝ միջանցքը բացելու ուղղությամբ: Ի վերջո, եթե քաղաքական հարց է օդային սահմանի բացումը, ապա նույնպիսի քաղաքական հարց է նաև Լաչինի միջանցքի հարցը: Հետևաբար, ինչու՞ այդ ճնշումը չլինի Լաչինի ուղղությամբ, այլ՝ օդանավակայանը աշխատեցնելու: Թե՞ այդուհանդերձ դրանք նույնական հարցեր չեն և Բաքուն այլ կերպ է նայում Լաչինի ցամաքային միջանցքի և «օդային միջանցքի» հարցերին, իսկ երկրորդի պահով ճնշումը կարող է լինել պարզապես «իլյուստրացիայի» համար: Իրավիճակի և դրա հանդեպ գնահատականների վերաբերյալ հարցերն իսկապես շատ են: Առավել ևս, որ օդային «ճեղքումը» կարող է իր մեջ պարունակել նաև միջանցքային բլոկադան որոշակիորեն «սառեցնելու» միտում կամ վտանգ: Իսկ ինչ, եթե տեղի ունենա այդ սառեցումը, իսկ որոշակի ժամանակ անց էլ խնդիրներ «ստեղծվեն» օդային միջանցքի հարցում, էլ ավելի բարդացնելով Արցախի վիճակն ու ճեղքման հնարավորությունը վերածել նոր ծուղակի:
Եթե Արցախի պետնախարարը բարձրաձայնում է ինչ որ տարբերակ, ապա ենթադրելի է, որ նա հանգամանալից դիտարկել է առկա իրողությունները և նրան թերևս հայտնի են պարագաներ, որոնք հայտնի չեն լայն հանրությանը, այդ թվում տողերիս հեղինակին, ըստ այդմ իրավիճակի հանգուցալուծման օդային տարբերակի վերաբերյալ գնահատականները կարող են և չլինել ստույգ: Սակայն, բոլոր դեպքերում, հարցերը պետք է բարձրաձայնել, առնվազն որպեսզի պատասխանատուները լինեն հանրությանն առավելագույնս հաշվետու լինելու անհրաժեշտության առաջ, հանրության համար առավելագույնս հասկանալի դառնա իրավիճակն ու այդ կերպ նաև քայլեր կատարվեն թե սխալվելու, թե առկա իրավիճակից բխող ռիսկերը նվազեցնելու ուղղությամբ:
Մի հարցում պետնախարար Վարդանյանն իրավացի է աներկբա, երբ նշում է, որ կարելի է պահանջներ ներկայացնել Արցախից դուրս բոլոր սուբյեկտներին՝ Հայաստանի կառավարությունից մինչև միջազգային հանրություն, բայց իրականությունը չի փոխվում դրանից և Արցախի իշխանությունը պետք է ելնի առաջին հերթին իրավիճակի համար սեփական պատասխանատվությունից: Մեծ հաշվով դա է այլ դերակատարներին համարժեք պատասխանատվությանն առերեսելու հնարավորության բանաձևը, ու դա իհարկե ոչ միայն Արցախի, այլ նաև բոլորի, այդ թվում Հայաստանի համար:
